ΜΙΑ ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ

ΕΘΝΟΓΡΑΦΙΚΕΣ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΕΙΣ ΜΙΑΣ ΔΕΚΑΕΤΙΑΣ

Με ποιους τρόπους μπορούμε να μελετήσουμε την ελληνική κρίση χωρίς να την ταυτίσουμε με τις καθημερινές της εκδηλώσεις και με τις αιτίες της; Πώς να προσεγγίσουμε όσα βιώσαμε τις δύο προηγούμενες δεκαετίες στην Ελλάδα χωρίς να τα προσλάβουμε μόνο ως ένα επεισόδιο των καπιταλιστικών διαρθρωτικών προσαρμογών στις νεοφιλελεύθερες επιταγές, αποφεύγοντας τον λόγο περί «ελληνικής εξαίρεσης» αλλά διατηρώντας τη συγκριτική προοπτική στη συγχρονία και τη διαχρονία;

Ο συλλογικός αυτός τόμος είναι μια συμβολή στη συζήτηση περί της ελληνικής κρίσης που προκάλεσε θεωρητικές και πολιτικές διαμάχες σε διεθνές επίπεδο και ενίσχυσε το εθνογραφικό ενδιαφέρον για τη νοτιοανατολική Ευρώπη. Παρουσιάζει κριτικές ανθρωπολογικές προσεγγίσεις, σε μία στιγμή κατά την οποία πληθώρα νέων ερευνητών έστρεφαν το ενδιαφέρον τους στην Ελλάδα διατυπώνοντας επίκαιρα ερωτήματα, ενώ όσοι είχαν μελετήσει για πολλά χρόνια τη χώρα επιδίωξαν να αναπροσανατολίσουν την έρευνά τους στη μελέτη της κρίσης. Το ζητούμενο είναι μια προσέγγιση διαφορετική από τον λόγο που εκφέρουν τα διεθνή μέσα ενημέρωσης, μια στάση ενσυναίσθησης και αλληλεγγύης με την καθημερινότητα των δομικά αποκλεισμένων και των αδύναμων της κρίσης, καθώς και εκείνων που αντιστάθηκαν στην επέλασή της, χωρίς να παραβλέπεται η πλευρά όσων βγήκαν κερδισμένοι από αυτήν.

Προχωρώντας ένα βήμα πέρα από την απλή κριτική του νεοφιλελευθερισμού και των εγχώριων και διεθνών προσλήψεων της νεοφιλελεύθερης συνθήκης, το βιβλίο έρχεται να συμβάλει τόσο στην ανάδειξη της εθνογραφικής διαφοράς όσο και σε μια κριτική θεώρηση της δυναμικής των δύο πρώτων δεκαετιών του 21ου αιώνα στην Ελλάδα αλλά και πέραν αυτής. Αξιοποιεί έτσι με τον πιο γόνιμο τρόπο την αναπόφευκτη αλληλεπίδραση ανάμεσα στον λόγο περί κρίσης και την ανθρωπολογική κατανόηση του τόπου.