ΜΙΑ ΑΓΚΑΛΙΑ ΜΕ ΑΡΩΜΑ ΠΑΣΧΑΛΙΑΣ

«Η ζωή μου κατάντησε ένα παλιό ξέφτι....» απολογείται με δάκρυα στα μάτια κι ένα βλέμμα παραίτησης, η Κατερίνα στη Νεφέλη, τη μοναχοκόρη της.
Η επίκληση του παρελθόντος χαρίζει μια αίσθηση γλυκιάς παρηγοριάς, στον εύθραυστο, λόγω της βαριάς ασθένειας, ψυχισμό της ηλικιωμένης γυναίκας.
Ζωηρές θύμησες φωτίζουν το πνιγηρό, θλιβερό δωμάτιο. Από διαφορετική γωνία, κάτω από το βάρος του αμείλικτου χρόνου, μάνα και θυγατέρα ξεδιπλώνουν τις ψυχές τους.
Οι στιγμές που μετρούν ανάμεσά τους, αποκτούν μια θεμελιώδη αξία και σημασία.

Αραγε η μοίρα της Κατερίνας θα ακολουθήσει την προδιαγεγραμμένη της πορεία ή θα καταφέρει η ίδια να νικήσει την αρρώστια της και να προχωρήσει δυναμικά στο υπόλοιπο της ζωής της;