ΜΕΤΑΠΟΛΕΜΙΚΕΣ ΑΝΑΖΗΤΗΣΕΙΣ

ΟΤΑΝ ΑΓΚΑΛΙΑΣΕΣ ΤΗ ΝΥΧΤΑ

Γέλασες ήσυχα
κι ύστερα σήκωσες τον ώμο
για να φανείς πιο ψύχραιμη.

Ήξερες πως η νύχτα ήταν δικιά σου
και πως τ' αστέρια ήταν καμωμένα
για ν' αγναντεύουν τα μάτια σου
εκεί που θά 'ριχνες κάποτε μιαν άγκυρα.

Απλωσες τα δάχτυλά σου
πάνω στη ζώνη του Αρίωνα
κι άρχισες να σφίγγεις δυνατά
για να μπορείς να παίρνεις ανάσα
όπως όταν τραγούδησες κάποιο σκοπό της λησμονιάς.

Έτρεξες αφήνοντας λίγα μαλλιά
στ' αστέρια τα χειμωνιάτικα
τ' αγνοούσες μα κι αυτά αγνοούσαν
την καλοκαιρινή σου ομορφιά
γιατί όταν τα θωρούσες
ήταν πια πολύ υγρές οι αμμουδιές
να σ' αγκαλιάσουν.

Τώρα γύρευες στοές Φλωρεντινές
για να περιφρουρούν καλύτερα
τα πλανημένα αστέρια.