ΜΕΡΟΠΗ Η ΚΑΠΠΑΔΟΚΙΣΣΑ

Η Μερόπη έβλεπε τη θάλασσα μαγεμένη και νόμιζε πως η ζωή της επιτέλους θα έπαιρνε άλλη ρότα. Αυτός ο τόπος δεν έμοιαζε καθόλου με την Καππαδοκία. Ήταν ήμερος, χαριτωμένος. Τον αγάπησε. Κι η θάλασσα που ξεκούραζε το βλέμμα της όποτε τ' ακουμπούσε πάνω της γέμιζε την καρδιά της αισιοδοξία. Ήταν τα δροσερά της νιάτα που της έδιναν δύναμη να ονειρευτεί και να ελπίσει. Είχε κουραστεί χρόνια τώρα, πάντα δίπλα σε συγγενείς, να μην ορίζει τη ζωή της. Εδώ ήταν αλλιώς. Η ανεξαρτησία της δεν ήταν άπιαστο όνειρο. Παράξενο γιατί, μα νόμιζε πως κάτι καλό θα της έφερνε η θάλασσα. Ίσως τον άντρα που ονειρευόταν. Πώς θα ήταν άραγε; Θα ήταν από τα μέρη τους ή κάποιος Ελλαδίτης; Έπειτα έλεγε: «Από όπου θέλει να 'ναι, μόνο σαν τον πατέρα μου να μην είναι. Να είναι πάντα δίπλα μου να με φροντίζει και να τον φροντίζω».