ΜΕ ΤΑ ΦΤΕΡΑ ΤΟΥ ΠΗΓΑΣΟΥ

ΚΛΑΙΩ ΚΑΙ ΓΕΛΩ

Ο καβαλάρης που χρυσός αναδύθηκε,
απ' της θάλασσας τα ανήλιαγα βάθη,
μπρος τα μάτια μου την πλάση φανέρωσε
μ' ομορφιές και μ' ασχήμιες γεμάτη

Και γελώ, ναι γελώ ατενίζοντας,
το πολυδύναμο φως της αγάπης
μα και κλαίω ναι κλαίω κι οδύρομαι,
σαν κοιτώ να μαδούν τα φτερά της.

Κλαίω για τα φτηνά και τ' ανίερα,
τα ανθρώπινα πάθη που φλέγονται,
που απ' αέρα στεριά κι από θάλασσα,
οι ομορφιές του πλανήτη ληστεύονται.

Κλαίω για το ψωμί που δεν έφθασε
να χορτάσει τ' ανθρώπινα στόματα,
τη ζωή τη μικρή που δεν πρόλαβε
να ριζώσει στ' ανθρώπινα σώματα.

Κλαίω για το παιδί που δεν έμαθε
το χαμόγελο να χαράζει στα χείλη του,
για του θεού τα μεγάλα αμαρτήματα,
που 'ναι αόρατος πίσω απ' την πύλη του.