ΜΕ ΜΙΑ ΣΤΑΓΟΝΑ

Η γραφή από χέρι και καρδιά δοσμένη για χρόνια στην ποίηση. Και τώρα που έγινε ιστορία, μια ιστορία σαν παραμύθι, ένα παραμύθι κραυγή ζωής, κράτησε σαν φυλαχτό την τρυφερότητα και την ενόραση της ποιητικής ψυχής. Μια σταγόνα κυλά στον τόπο και τον χρόνο ανάμεσα στις τύχες των ανθρώπων, συνοδοιπόρος, προστάτης και κριτής, όπως είναι ο άνθρωπος για τον άνθρωπο στα όνειρα, στη ζωή και στον θάνατο. «Ένας κόμπος μου έσφιξε τον λαιμό. Πώς να στο πω ότι είμαι εδώ, πώς να στο πω ότι σε θέλω, πάντα σε ήθελα. Κρύφτηκα πίσω απ' το κορμί του αλόγου σου και περίμενα. Τότε κατάλαβα πως σιγά σιγά ήθελα να γίνω όπως εσύ, γνωρίζοντας και αγαπώντας τα δικά σου πράγματα. Αγαπάς ό, τι γνωρίζεις κι εγώ αρνήθηκα να τα γνωρίσω όλα αυτά τα χρόνια.»Τώρα όμως ξέρω. Τις λίγες μέρες που σε περίμενα, συνάντησα ανθρώπους αληθινούς, όπως εσύ, κι άρχισα να σου μοιάζω. Κοίτα, έχω αλλάξει, δεν είμαι πια η Ελέκτρα, είμαι η Χουάνα, η μικρή που εσύ αγαπούσες και ακολούθησες μέχρι που έχασες την ψυχή σου». Ο μονόλογος τελείωσε. Ο Χοσέ δεν είπε τίποτα. Αφησε τη μουσική της φωνής της να του χαϊδεύει το πρόσωπο και καθώς ο ήλιος πρόβαλλε το μέτωπό του στο βάθος της πεδιάδας, γύρισε ανακουφισμένος προς τη μεριά της, την αγκάλιασε τρυφερά, της σήκωσε τη φούστα και της ψιθύρισε: «Εδώ ο τόπος είναι γόνιμος».