Μ OTHERPOEM ΜΟΝΟ ΛΟΓΟΣ

«Στην εστία αυτή, ενωμένους μας κρατούν μαζί οξείες αιχμές από μια έδρα που λείπει»

Το έβδομο βιβλίο ποίησης του Βασίλη Αμανατίδη είναι ένα ενιαίο σπονδυλωτό ποίημα (εξήντα ποιημάτων), που περικυκλώνει τη μητέρα ως «χώρα», χρησιμοποιώντας συνήθως την αμεσότητα θεατρικού μονολόγου. Το έργο στοχεύει στην υποκειμενική αποτύπωση του ατομικού οικογενειακού βιώματος (πηγής και κάθε «εγκλήματος»), υπονοώντας όμως και άλλους ομόκεντρους -και πολύ καθολικότερους- κύκλους του Μητρικού. Εδώ, η χώρα-μητέρα εγκαλείται όχι τόσο για να κατακτηθεί ή να αποκαθηλωθεί (αυτό είναι όντως αδύνατον), όσο για να ομολογηθεί κατά τρόπο μη εξωραϊσμένο το επώδυνο μητρικό χάος.

Στο μ_otherpoem: μόνο λόγος, το τραύμα μεταπλάθεται σε γλώσσα, μυθοπλασία και μορφή. Τα ποιήματα αναπτύσσονται γύρω από μια εξαντλητική «υπόθεση εργασίας», εναλλασσόμενα σαν μικρά θεωρήματα - απολαυστικά, τρομακτικά, λεπτού χιούμορ. Ώστε στο τέλος πλέον του βιβλίου, το ατομικό να έχει γίνει κατ' ευχήν ευρύχωρο (αγγίζοντας ακόμη και το αρχέτυπο), η οδύνη να έχει μετασχηματισθεί σε κοινό λόγο (έναν λόγο που μας ενώνει), και το βιβλίο σε είδος ζωντανού οργανισμού.

Ακροβατώντας ανάμεσα στο ατομικό και το συλλογικό, το μ_otherpoem: μόνο λόγος αφηγείται αντιμελοδραματικά τον δύσκολο τοκετό του κρισιμότερου, ίσως, αποχωρισμού της ζωής μας. Βαθύτερος σκοπός του, ωστόσο, παραμένει η πραγματοποίηση μιας επανόρθωσης: η εκ νέου ένωση με ό, τι δικό μας οφείλουμε να «σκοτώσουμε» προτού το αγαπήσουμε πραγματικά γι' αυτό που όντως είναι. Αφού είναι το κόψιμο του λώρου που θα ενισχύσει τον δεσμό, απαλλάσσοντας τις μορφές απ' τα δεσμά.