ΛΥΠΗ

Λέγεται συχνά, κυρίως στην ηλικία εκείνη, που είθισται, με τα μέτρα ασφαλώς του καθενός μας, ν' αποκαλείται και παράταση, κατά το γνωστό απόφθεγμα του Μανόλη Αναγνωστάκη στο «ΥΓ.» του (1983), ότι η ζωή είναι μικρή. Μεγάλη είναι πίσω μας «η θλιβερή γραμμή κεριών σβυσμένων». Αλλά και μπροστά μας, αντίθετα με την αισιόδοξη καβαφική εικόνα, ένας άγνωστος αριθμός κεριών, που δεν έχουν ανάψει ακόμα, αμφίβολο κι εάν ανάψουν ποτέ για μας, και τι θα φωτίσουν, πάνω από ένα λεύκωμα κεκοιμημένων με όσες σελίδες μένουν λευκές. Και οι γεμάτες ήδη με φωτογραφίες μνήμης, παγωμένες μορφές σε εικαζόμενη ευτυχία, να εκλύουν εξ αντανακλάσεως νοσταλγία, θλίψη, πένθος.

Είτε το περί ου ο λόγος λεύκωμα φυλάσσεται σε κάποιο συρτάρι, είτε ανήκει στο μυαλό μας, δεν παύει να αποτελεί, θέλουμε δεν θέλουμε, αναπόσπαστο στοιχείο της ζώσας ζωής μας και μαρτυρία της παρελθούσης, καθ' ον τρόπο το φως πεθαμένων άστρων επαληθεύει δια της αφίξεώς του στην όρασή μας, όχι μόνον εκείνων των άστρων, αλλά και τη δική του πλέον αυτόνομη ύπαρξη.

Έτσι και το φως των κεκοιμημένων μας μεταλαμπαδεύεται στου καθενός μας τη λευκή σελίδα, καθώς το Αγιο Φως από κερί σε κερί τη νύχτα της Αναστάσεως, αλλά κατ' αντίθεση προς τη Θεία Ανάσταση, την ώρα της ανθρώπινης κοίμησής μας. Το συμπαγές αυτό φως διαχέει λύπη.

Πρόκειται για την εικοστή συλλογή του Θεόδωρου Π. Ζαφειρίου.