ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΣΤΟΝ ΨΕΜΑΤΕΝΙΟ

Κάθισε λίγο ακόμη στο σπίτι της εξαδέρφης του και, όταν σηκώθηκε για να χαιρετήσει και να φύγει, αισθάνθηκε την επιθυμία να τρέξει προς την έξοδο του διαμερίσματος, ένιωθε ασφυξία... Ήταν η δεύτερη φορά στη ζωή του που ευχήθηκε μέσα του να μην ξανασυναντήσει μπροστά του τον Γιάννη τον Τρουγιανό.
Μόλις βρέθηκε στον δρόμο ανάσανε ελεύθερα και βαθιά. Σκέφτηκε "Μα πόσο ωραίες πρέπει να είναι οι νύχτες της Στάσας για να ομορφαίνουν τις τόσο άσχημες μέρες της, πώς είναι δυνατόν η ξαδέρφη μου, έξυπνη, μορφωμένη, καλλιεργημένη, να ζει έτσι κάτω από τον ζυγό αυτών των ανθρώπων!".
Σε λίγο μονολόγησε
"Πιθανόν όμως ο άντρας της να είναι διαφορετικός μαζί της, όταν είναι μόνοι τους. Τι στο καλό, είναι δυνατόν εκείνη να ανέχεται κάθε στιγμή τέτοια συμπεριφορά και αδιαφορία; Είχε λοιπόν δίκιο η θεία Σμαρούλα, το κορίτσι της, όπως μου είπε, δεν είναι ευτυχισμένο".