ΚΑΤΟΙΚΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΕΞΑΙΡΕΣΗ

Η κατάσταση εξαίρεσης δεν αποτελεί πρωτοφανές γεγονός για το σύγχρονο αστικό κράτος, αλλά έχει υπάρξει ξανά στο παρελθόν και συνεχίζει να υπάρχει στο παρόν. Η κατάργηση του νόμου στο όνομα του νόμου είναι μια πρακτική αρκετά συχνή προκειμένου να προστατευθεί η κατασκευασμένη κοινωνική συνοχή και η εξουσία να ελέγξει και να αντιμετωπίσει πρακτικές που την απειλούν. Στην προοπτική αυτή οι απειλητικοί «άλλοι» παρουσιάζονται με το πρόσωπο που οι κυρίαρχοι τους αποδίδουν, στιγματισμένοι και επικίνδυνοι. Για αυτούς είναι που παράγονται οι χώροι της εξαίρεσης: χώροι με συγκεκριμένα όρια, χαρακτηριστικά και ποιότητες, χώροι που προορίζονται να φιλοξενήσουν τους απόβλητους, τους παρίες, όλους εκείνους τους ανθρώπους που έχουν απογυμνωθεί ακόμη και από τα θεμελιώδη δικαιώματά τους αποτελώντας πια γυμνή ζωή στα χέρια της εξουσίας.

Οι χώροι της κατάστασης έκτακτης ανάγκης είναι τα πεδία έρευνας αυτού του τόμου. Είναι όλοι εκείνοι οι χώροι όπου η εξαίρεση γίνεται ο κανόνας.

Από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης των πολιτικών κρατουμένων και τα σημερινά προσφυγικά «camps», μέχρι τους αστικούς θύλακες όπου εξορίζονται μέσα στην ίδια τους την πόλη οι χαρακτηρισμένοι απόκληροι της κοινωνίας, και από την ερημοποίηση ολόκληρων περιοχών εξαιτίας ανθρωπογενών φυσικών καταστροφών ή «ειρηνευτικών» επεμβάσεων, έως και την εμπειρία της πρόσφατης καραντίνας, η εξαίρεση έχει τα δικά της χαρακτηριστικά. Σκοπός δεν είναι μόνο η ανάλυση της εξαίρεσης, των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών της ή των λόγων για τους οποίους αυτή προκύπτει. Αυτό που μας αφορά είναι να ανιχνεύσουμε τους τρόπους που κατοικείται η ίδια η εξαίρεση: Πώς νοηματοδοτούν την εξαίρεση εκείνοι και εκείνες που αναγκάζονται να τη ζουν; Τι είδους αντιστάσεις ή πρακτικές συμμόρφωσης αναπτύσσουν; Τι ρόλο παίζουν οι πραγματικές και οι φανταστικές σχέσεις που συγκροτούν με τον χώρο της εξαίρεσης και τους «άλλους»;