ΚΑΡΑΒΙ ΣΤΗ ΜΕΣΗ ΤΗΣ ΚΑΜΑΡΑΣ

Η μπάντα της γιαγιάς, κρεμασμένη στον τοίχο για γενιές και γενιές, λέει ψέματα πως «Και αυτό θα περάσει». Ή μάλλον λέει τη μισή αλήθεια. Την άλλη μισή ο καθένας τη φυλάει μέσα του. Γιατί τίποτα δεν πεθαίνει. Όλα ζουν και συνεχίζουν από τον έναν στον άλλον. Κατά τις δυνάμεις και τα έργα του.

Ιστορίες σαν σπαράγματα από ημερολόγια καταστρώματος. Εκείνης της γοργοδρομούσας σκούνας που όλο κινάει για ταξίδι κι όλο εδώ ξανάρχεται. Ελλιμενισμός παλαιών ημερών. Αλλοτινών και τωρινών ψυχών. Εδώ. Στη μέση της κάμαρας. Μια οικογένεια κι ένα νησί. Παράλληλες πορείες φθοράς, εμμονών και αναγέννησης έως την αρχή μιας νέας, αλλιώτικης ζωής. Με ενδιάμεσο ρυθμιστή τους ένα ηφαίστειο. ’νθρωποι και μοίρες σφιχτοπλεγμένες ανάμεσα στα ειπωμένα και τα ανείπωτα. Ξετυλίγουν τις ιστορίες τους μιλώντας απ' το τότε αλλά και απ' το μελλοντικό τους «παρόν».