ΚΑΠΟΙΑ ΜΕΡΑ

Στάση πέμπτη

Γιατί μάτια μου, εγώ προσπάθησα να σ’ αρνηθώ και τα λιμάνια σου να κλείσω, μα εσύ επέμενες πως ένα ταξίδι είναι η ζωή, ένα ταξίδι που ήθελες να κάνουμε μαζί....

Η απάθεια της ζωής μεταμορφώθηκε σε στόχο. Μεταμορφώθηκε στην ιδέα πως έπρεπε να γίνω μια γυναίκα, που θα κατάφερνε να θερίσει τους καρπούς των κόπων της, να γίνει δυναμική, να μάθει να στέκεται μόνη στα πόδια της, να βαδίσει με οδηγό το δικό της χάρτη. Το πρόβλημα μου δεν ήταν η μετάβαση, μα το γεγονός πως δεν έκανα μόνη εκείνα τα ταξίδια. Από εκείνο το πρωινό δεν έμεινα ποτέ πια μόνη. Ο Ίαν το είπε και το έκανε. Δε σταμάτησε να έρχεται στο σχολείο κάθε πρωί, για να βεβαιωθεί πως παρακολουθώ καθημερινά τα μαθήματά μου, πως διαβάζω και τα πάω καλά.
Ήταν τρομακτικό στην αρχή. Η διαδικασία που ακολουθούσε ήταν πάντοτε η ίδια. Πάρκαρε τη μηχανή, έβγαζε το κράνος, φορούσε το γυαλί και περνώντας το χέρι μέσα από τα πανέμορφα καστανά μαλλιά του, έκανε όλα τα κορίτσια να λιώνουν. Δε χαμογελούσε όμως σ’ εκείνα, αλλά σε εμένα. Είχα αρχίσει να πιστεύω πως είχε πάθει κάποιου είδους εμμονή μαζί μου. Δεν αλλάζουν τόσο εύκολα οι άνθρωποι. Ή μήπως το κάνουν;