ΚΑΙ ΧΟΡΕΥΩ ΣΤΙΣ ΣΤΑΧΤΕΣ

Η ποίηση πάντα απλώνει την ματιά της μέσα στα μύχια, στο βάθος της ψυχής κι οσφραίνεται, ανιχνεύει αποτυπώματα επιθυμώντας να γίνει μνήμη, ανάμνηση, έρωτας, θλίψη και καταγγελία πολλές φορές. Να γίνει φωνή, να γίνει αγκαλιά, παρέα, συντροφιά, υμνωδία αλληλεγγύης ή κι οδηγός μέσα στα σκοτάδια των καιρών, ανάβοντας λυχναράκια, ανοίγοντας μονοπάτια, δρόμους συλλογισμών κι οραμάτων, γιατί υπάρχει κι αναπνέει από την ανάσα μας, από την ανάσα Όλων μας... Πιστεύω τελικά, ότι η Ποίηση είναι η ανάσα μας! Έτσι, αυτή η συλλογή ποιημάτων είναι μια φωνή ψυχής, που επιθυμεί να ταξιδέψει την ηχώ της και να θωπεύσει ή να διεγείρει ψυχές, ξεδιπλώνοντας πτυχές, που κέντρο έχουν τον Ανθρωπο και τις περιπλανήσεις του στο ταξίδι της ζωής...