ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΑ ΔΗΜΟΤΙΚΑ ΜΑΣ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ

ΤΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΚΑΙ ΤΟ ΗΡΩΙΚΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ

Τα παραμύθια, όπως και τα δημοτικά μας τραγούδια, είναι ο καθρέφτης της ζωής χρόνων περασμένων, τότε που μάγισσες χόρευαν με βασιλόπουλα και περήφανες αρχοντοπούλες για την αγάπη έτρεχαν σε γούρνες με φαρμάκι να χαθούνε. Πύλες του χρόνου που ανοίγουνε και ιππότες με τ’ άλογα τους καλπάζοντας ορμούν να σώσουν την καλή τους. Νεκραναστημένοι γιοί σηκώνονται τον όρκο να κρατήσουν, που στη γριά τη μάνα τους αστόχαστα και βιαστικά κάποια φορά δώσανε. Παράθυρα, διάπλατα ανοιχτά κι η προδομένη κόρη να αγναντεύει τον καλό της, από μακριά να ’ρχεται πικρά μαντάτα χωρισμού να φέρει. Τα πικρά λόγια μιας αδικοχαμένης συζύγου, στα παραμύθια γίνονται στοιχειά και πέτρινα γιοφύρια θρυμματίζουν μα σαν της αγάπης τα φυλλοκάρδια μένουν ανοικτά, καλό τέλος όλα έχουν.

Αυτά κι άλλα πολλά τραγούδησε ο λαός μας κι εμείς τα πήραμε με σεβασμό, τα μεταμορφώσαμε σε ιστορίες και τις αφήσαμε σε άλλους τόπους και χρόνους να μας ταξιδέψουν. Μα κάθε ιστορίας τους στίχους της σαν πάρεις και στη σειρά τους βάλεις, θα ξαναπλάσεις τ’ αρχικό τραγούδι του λαού μας.