ΗΡΩΕΣ ΑΧΑΡΩΝ ΠΟΛΕΩΝ

Υπάρχει κάτι σκληρό σε τούτη δω τη (γυναικεία) ποίηση. Κάτι που ξεφεύγει από το θηλυκό στοιχείο της συνηθισμένης γραφής και αντιτάσσεται και αντιπαλεύει το ιδανικό και το βέλτιστο στη στιχουργική τέχνη της ποίησης για να καταλήξει ατελεύτητο μέσα από την αποδόμηση των ιδεών και των εικόνων.

Με άλλα λόγια, η ποίηση της Ξένιας συγκινεί. 'Αλλοτε συμπαγής, άλλοτε θλιμμένη και κάποτε τόσο ρεαλιστική που κάθε προσπάθεια ανάγνωσης δεν έχει καμία τύχη αν δε συνδυαστεί με μια πλατιά και πανανθρώπινη διανόηση για τις αδικίες τούτου του μάταιου κόσμου. Γιατί οι «ήρωες των άχαρων πόλεων» δεν είμαστε παρά εμείς οι ίδιοι. Όχι οι άλλοι, οι γύρω, οι απόμακροι. Αλλά μονάχα εμείς, οι ανασφαλείς μικροί ήρωες των ιστοριών της. Κι αν καταλήξαμε σε άχαρες πόλεις είναι γιατί προτιμήσαμε την (υλική) σιγουριά στο τσιμέντο της ζωής από τη (ρομαντική) διαδρομή ενός περιφερόμενου τσίρκου.

Δηλαδή το δρόμο της εξέγερσης. Ένα δρόμο που δεν κρύβεται και δε φοβάται να φανερωθεί μέσα σε τούτες τις σελίδες ενός πρωτόλειου πονήματος.