Η ΘΛΙΨΗ ΤΟΥ ΑΙΩΝΙΟΥ ΣΤΟΧΑΣΜΟΥ

«Αυτή λοιπόν είναι η ιστορία μου και πέρασαν χρόνια για να καταλάβω τη δική σου κι ας ακούγεται μόνο μια φτηνή δικαιολογία». Τι άλλο μπορεί κανείς να κάνει, όταν είναι κλεισμένος μες στη σιωπή του μυαλού του, από το να γράψει για να βρει την άκρη; Χάρη σ’ ένα αστείο περιστατικό, που γίνεται η αφορμή να γνωριστούν τα κεντρικά πρόσωπα της ιστορίας, αρχίζει να ξετυλίγεται ένα κουβάρι που μπερδεύεται ανάμεσα στην αλήθεια και το ψέμα. Ένα γέλιο που μοιάζει γουρουνίσιο γίνεται αφορμή ώστε να φορέσει εκείνος τη μάσκα ενός ζώου και να πορευτεί μ' αυτήν για το υπόλοιπο της ζωής του. Το θέμα της λεπτής ισορροπίας του μυαλού, της σκέψης που αιώνια θα τρώει τον άνθρωπο και της θλίψης που προκαλεί το κανονικό ή το μη κανονικό -όπως αυτό ορίζεται από τον καθένα- διαπερνούν το κείμενο που κινείται διαρκώς ανάμεσα σε σκηνές ρεαλισμού και φαντασίας. Η τραγικότητα των ηρώων είναι ο ίδιος ο εαυτός τους, που μέσα στην ανάγκη τους να ζήσουν στερούνται εν τέλει τα πάντα. Ακόμα κι αυτό όμως είναι η αλήθεια; Ίσως ναι ίσως και όχι, δεν παύει όμως να είναι μια εκδοχή της με το αποτέλεσμα να παραμένει το ίδιο. Μια δολοφονία με έναν ένοχο ή περισσότερους; Η αλήθεια μου στηρίζεται σε σένα.