Η ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΤΡΕΞΙΜΑΤΟΣ

ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΑΡΑΘΩΝΑ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΜΕ ΦΤΕΡΑ ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ

Κι αν δοκιμάζαμε για μία φορά να «τρέξουμε όπως έτρεχαν οι αρχαίοι Έλληνες»; Είτε αγαπάμε το τρέξιμο είτε όχι, ένα πράγμα είναι βέβαιο. Όλα έχουν αλλάξει από την εποχή του Φειδιππίδη μέχρι σήμερα -η τεχνολογία, η πολιτική, η επιστήμη, ο πόλεμος, ο τρόπος που γράφουμε, που ταξιδεύουμε, ακόμα και το κλίμα-, όμως δύο πράγματα δεν έχουν αλλάξει: οι μύες μας κι αυτά τα καταραμένα 41, 8 χιλιόμετρα που χωρίζουν τον Μαραθώνα από την Ακρόπολη της Αθήνας. Ακριβώς αυτά που προτίθεμαι να τρέξω.

Γιατί τρέχουμε; Γιατί τόσο λαχάνιασμα, τόση κούραση; Τι λέει για μας αυτή η συνεχής προσπάθεια να χτίσουμε ένα μυώδες σώμα, με κόπο και ιδρώτα; Γι’ άλλη μια φορά πρέπει να γυρίσουμε πίσω στον χρόνο, στους αρχαίους Έλληνες, τους πρώτους που αναρωτήθηκαν γιατί δοκιμάζουμε τον εαυτό μας και αναμετριόμαστε με τους άλλους. Το περίφημο ρητό νο?ς ?γι?ς ?ν σώματι ?γιε? συνοψίζει τη σημασία που απέδιδαν οι αρχαίοι σε αυτές τις δοκιμασίες, γι’ αυτό και η περίοδος των Ολυμπιακών αγώνων ήταν η μόνη κατά την οποία έπαυαν όλες οι εχθροπραξίες. Η Αντρέα Μαρκολόνγκο, έχοντας περάσει χρόνια μέσα σε βιβλία και γραμματικές, μελετώντας «πώς σκέφτονταν οι Έλληνες», άρχισε να προπονείται δοκιμάζοντας και «να τρέξει όπως έτρεχαν οι Έλληνες». Το έκανε χρησιμοποιώντας ως εργαλείο το πρώτο εγχειρίδιο για τον αθλητισμό που γράφτηκε ποτέ, το De arte gymnastica (Περ? γυμναστικ?ς) του φιλοσόφου Φιλόστρατου. Για να φτάσει τελικά στην τρελή απόφαση: να τρέξει την κλασική διαδρομή του μαραθωνίου, από τον Μαραθώνα ως την Αθήνα, όπως έτρεξε πριν από δυόμισι χιλιάδες χρόνια ο Φειδιππίδης, προτού κραυγάσει «Νενικήκαμεν» και πέσει ξέπνοος στο έδαφος.