Η ΣΙΩΠΗ ΜΙΑΣ ΑΙΧΜΑΛΩΣΙΑΣ

ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΔΗΜΗΤΡΗ ΤΟΥΜΑΖΗ, ΑΙΧΜΑΛΩΤΟ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΕΙΣΒΟΛΗ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ

Δεν γράφω για τον πόλεμο. Για τον άνθρωπο μέσα στον πόλεμο, γράφω. Δεν γράφω για παράσημα, ούτε για χαμένες μάχες. Γράφω για αχαρτογράφητες πληγές, για συναισθήματα, εκείνα που έμειναν κρυμμένα στα βάθη της καρδιάς μας για μισό αιώνα, από το 1974 την χρονιά της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο και της αιχμαλωσίας του Δημήτρη Τουμαζή στην Αμάσεια της Τουρκίας. Παίρνω τα λόγια του Δημήτρη λέξη-λέξη και ακουμπώ δίπλα τις σκέψεις μου με τον τρόπο που μου είναι πιο οικείος., Φτιάχνοντας ένα τεκμηριωτικό πεζογράφημα.

«H αλήθεια είναι ότι εκεί, επειδή παγώσαμε με αυτό το σκηνικό της...που πιστεύαμε ότι θα μας εκτελέσουν, δεν μου έμεινε... Δηλαδή η εικόνα μου είναι ο τοίχος που είχα μπροστά μου.»

«Παραλύσαν τα κύτταρά μου και σβήνει η ζωή από μέσα μου. Είναι άραγε η ψυχή μου ή το σώμα μου; Έφτασα στο σημείο τούτο που δεν ξεχωρίζω. Νιώθω να καταλύομαι. Δεν αντιλαμβάνομαι ακόμα τον καταλύτη.»

Αν δεν είναι έγκλημα που δεν ρώτησα να μάθω για τις πολεμικές εκστρατείες σας, είναι ασυγχώρητο που δεν ρώτησα να μάθω τι σας άφησε αυτός ο εφιάλτης της προδοσίας που ζήσατε. Ειδικά εσένα, Κάκη, που αυτό το ξεπούλημα σε πήγε μέχρι τον θάνατο κι ας σε γύρισε πίσω.

Τι έμεινε μέσα σου; Τι από αυτό θέλεις να ξεχάσεις; Πώς βλέπεις εμάς τους άλλους μετά την αιχμαλωσία; Εμείς είμαστε έτσι κι εσύ αλλιώς; Εσύ αλλιώς κι εμείς... Πώς;