Η ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΟΤΗΤΑ ΣΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ 1900-1940

H σεξουαλική συμπεριφορά υπήρξε και είναι ακόμα πυρηνικό αντικείμενο προβληματισμού και μελέτης πολλαπλών επιστημονικών κλάδων καθώς επηρεάζει και καθορίζει, σε μεγάλο βαθμό, την κοινωνική και προσωπική ζωή των ανθρώπων. Η θρησκεία αρχικά όρισε την αποδεκτή σεξουαλική ταυτότητα και συμπεριφορά με όρους ηθικής και εν συνεχεία η επιστήμη με όρους ψυχοπαθολογίας, με στόχο τον έλεγχο και τον περιορισμό σε συγκεκριμένες νόρμες «κανονικότητας». Στις αρχές του 20ού αιώνα, το φεμινιστικό κίνημα καθώς και η εμφάνιση της ψυχαναλυτικής θεωρίας φέρνουν στο προσκήνιο τη σεξουαλικότητα, κυρίως της γυναίκας, ταράζοντας τα νερά και αναδεικνύοντας παθογένειες που μέχρι τότε αποσιωπούνταν, αγνοούνταν ή παραβλέπονταν. Το θέατρο ήταν και είναι ο χώρος που αντακλά πιο αποτελεσματικά και με μεγαλύτερη ακρίβεια την εκάστοτε κοινωνία με όλες τις πτυχές, τους προβληματισμούς και τις αντιφάσεις της.

Το ελληνικό θέατρο, επομένως, των αρχών του 20ού αιώνα επηρεάζεται, επηρεάζει και αντανακλά τον τρόπο που η ελληνική κοινωνία αντιμετωπίζει τις σεξουαλικές συμπεριφορές και σχέσεις και με ποιόν τρόπο οι νέες επιστημονικές και κοινωνικές εξελίξεις επιδρούν στις ήδη υπάρχουσες στάσεις και αντιλήψεις. Γάμος και απιστία, σεξουαλική παρενόχληση, σεξουαλική κακοποίηση, πορνεία, ζητήματα τιμής είναι ορισμένες από τις θεματικές που συναντάμε στις θεατρικές σκηνές της εποχής και ο τρόπος που παρουσιάζονται αλλά και κρίνονται είναι το θέμα του βιβλίου.