Η ΠΟΛΥΘΡΟΝΑ

Ένας άνθρωπος καταλήγει απάνθρωπος μόνο και μόνο από αντίδραση. Ένας άνθρωπος που κουβαλά μέσα του την καταπίεση των παιδικών του χρόνων, ένας άνθρωπος που ποτέ δεν έχει νιώσει χαρά, που ποτέ δεν επέτρεψε στα συναισθήματά του να εκδηλωθούν, μεταμορφώνεται σε τέρας. Οι πληγές, οι φόβοι και τα απωθημένα χορεύουν μέσα του. Και εκείνος, για να επουλώσει τις πληγές του, κάθεται αναπαυτικά στην αγαπημένη του πολυθρόνα και ξεσπά ανελέητα στα θύματά του.
Μπορεί θύτης και θύμα να συνυπάρξουν στο ίδιο σώμα;
Για πόσο μπορεί ένας άνθρωπος να αντέξει και τους δύο ρόλους;