Η ΩΡΑ ΤΟΥ ΠΑΘΟΥΣ

Την ύστατη ώρα του θανάτου, ο Χαρού Ουένο κοίταζε ένα λουλούδι και συλλογιόταν: «Όλα, τελικά, κρέμονται από ένα λουλούδι...» Στην πραγματικότητα, η ζωή του είχε κρεμαστεί από τρία νήματα και μόνο το τελευταίο ήταν λουλούδι: - Η τέχνη - Η φιλία - Και η Ροζ...
Κοκκινομάλλα, γελαστή, αξιολάτρευτη, τη θυμάται ξαπλωμένη στο γρασίδι, με το πρόσωπο ν' ατενίζει το στερέωμα. Δεν κουραζόταν να τη θαυμάζει...
«Ροζ... τώρα ξέρω πως τίποτα στη ζωή μου δεν υπήρξε πιο δυνατό και πιο σημαντικό από σένα...»
Μπροστά του ανοιγόταν ένας μικρός κήπος ναού σαν μικρογραφία τοπίου διάσπαρτου με σύμβολα. Το ότι αιώνες ολόκληροι πνευματικής αναζήτησης είχαν καταλήξει σε μια τέτοια λεπτομερή διάταξη χώρου, τον μάγευε...
Καταλάβαινε ότι σε λίγο θα πέθαινε και μονολογούσε νοερά: «Επιτέλους, είμαι σε αρμονία με τα πράγματα». Κάπου μακριά, το γκονγκ του Χόνεν-ιν ήχησε τέσσερεις φορές και η ένταση της ίδιας της παρουσίας του στον κόσμο τού προκάλεσε ίλιγγο...

Με την ποιητική της πρόζα, η διακεκριμένη συγγραφέας Μιριέλ Μπαρμπερί μάς βάζει στην καρδιά της γιαπωνέζικης κουλτούρας, εξερευνώντας την ομορφιά της βαθιάς πατρικής αγάπης..