Η ΟΝΕΙΡΟΠΑΡΜΕΝΗ ΤΗΣ ΟΣΤΑΝΔΗΣ

«Ο σκύλος μου, καταλαβαίνοντας πως θα κρατούσε ώρα ο περίπατος, ξετρύπωσε ένα παλιό παιχνίδι για να διασκεδάσει μαζί μου. Πήδηξε προς έναν αμμόλοφο όπου είχα ρίξει το αντικείμενο, οπισθοχώρησε ξαφνικά λες και τον είχαν τσιμπήσει, κι άρχισε να γαβγίζει.

Μάταια προσπάθησα να τον ηρεμήσω, έλεγξα από κάτω τα ποδαράκια του για να δω αν τον είχε δαγκώσει κάποιο άλλο ζωάκι, κι ύστερα, αψηφώντας τον φανερά, πήγα να μαζέψω μόνη μου την μπάλα.
Ένας άντρας ξεπρόβαλε από τους θάμνους.
Ήταν γυμνός.
Βλέποντας την έκπληξή μου, ξερίζωσε με το δυνατό του χέρι μια αγκαλιά χορτάρια και την τοποθέτησε μπροστά στο φύλο του.
«Δεσποινίς, σας παρακαλώ, μη με φοβάστε.»
Καμία σχέση με φόβο, εντελώς άλλο πράγμα σκεφτόμουν. Τον έβρισκα τόσο δυνατό, τόσο ανδροπρεπή, τόσο έντονα επιθυμητό, που μου είχε κοπεί η ανάσα.

«Η ονειροπαρμένη της Οστάνδης», «Τέλειο έγκλημα», «Η γιατρειά», «Διαβάζοντας σκουπίδια», «Η γυναίκα με την ανθοδέσμη». Πέντε νουβέλες και ισάριθμα πορτέτα φαινομενικά καθημερινών ανθρώπων, που μεταμορφώνονται σε μοναδικούς μυθιστορηματικούς ήρωες. Παίζοντας αριστοτεχνικά με όλα τα είδη αφήγησης, από το αισθηματικό ρομάντσο μέχρι το αστυνομικό θρίλερ, ο Ε.Ε. Σμιτ ξεδιπλώνει μπροστά στον αναγνώστη του τα συναισθήματα που διατρέχουν όλο του το έργο: τον έρωτα, το πάθος, τον ρομαντισμό, την αμφιβολία, την περιέργεια, την αφοσίωση... μετατρέποντας τις (εκ πρώτης όψεως) απλές ιστορίες του σε οικουμενικές και διαχρονικές φιλοσοφικές αναζητήσεις..