Η ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ

Ξεκινήσανε με την εξαδέλφη της πηδώντας από βραχάκι σε βραχάκι για τη θάλασσα. Το σπίτι της θείας της ήτανε δίπλα στην ακρογιαλιά. Πείραζε η μία την άλλη. Κυνηγιόνταντε, οι κοτσίδες της χοροπηδούσανε στη ράχη της πολύτιμες, βαριές, το πιο ακριβό της στολίδι. Συχνά, τη βάζανε να λύνει τα μαλλιά της για να τα θαυμάζουνε, που την τυλίγανε ώς τις κλειδώσεις των ποδιών της. Τα σήκωνε στους ώμους αστραφτερό μανδύα, γεμάτη αιδημοσύνη. Δεν της άρεσε η έκφραση του θαυμασμού των άλλων. Το λεπτό θεσπέσιο σώμα της στραφτάλιζε σαν μεσημεριάτικη θάλασσα ιδρωμένο, αρμυρό και μπρούτζινο. Οι άνθρωποι γυρίζανε και την κοιτάζανε. Οι γυναίκες τη ζηλεύανε, δεν της στέρωνε φιληνάδα. Μόνο αυτή η εξαδελφούλα τη λάτρευε μέσα από το θαυμασμό που έτρεφε για κείνη.