Η ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΑ ΤΗΣ ΚΙΝΑΙΣΘΗΤΙΚΗΣ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ

Η «αρχιτεκτονική» εμπειρία της «μίμησης» απογειώνει την πραγματικότητα και τη «μετουσιώνει» σε «είδωλο» αναπαράστασης κι όχι αντιγραφής. Το θεατρικό παιχνίδι είναι μια πράξη τελετουριγκή, ερμηνευμένη από την εγγενή ανάγκη «μετάθεσης» του παιδιού στο μυθικό, στο υπερβατικό. Ένα παιδί που παίζει συμφιλιώνεται με το «ανοίκειο», προσδίδει «ένθεες» κι «ευφάνταστες» σημασίες στα αντικείμενα και στις κινήσεις του, τα καθαγιάζει με το θελητικό βλέμμα της αθωότητας, τα λαμπρύνει και ως μικρός «κοσμοκράτωρ» αναπλάθει, ατενίζει κι ερμηνεύει τον κόσμο μέσα από τα σύμβολα της ίδιας του της επινόησης. Τα μέσα έκφρασης στην ανάπτυξη του θεατρικού παιχνιδιού είναι γλωσσικά, τεχνικά και υλικά. Η κίνηση ώς «μόρφωμα» υποκινείται από τη δική της νοημοσύνη.