Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΚΑΙ ΤΟ ΤΟΠΙΟ

Ένα καλοκαίρι καυτό, στα υψίπεδα του Τιρόλου. Ένας αφηγητής, μια νέα γυναίκα, ένας Αύγουστος άνυδρος και στεγνός. Η ατμόσφαιρα μέσα στην οποία εκτυλίσσεται το έργο του Στέφαν Τσβάιχ είναι βαριά, αποπνικτική, καλοκαιρινή. Ο συγγραφέας αντιστοιχίζει τις πράξεις, τις αισθήσεις, τις αντιδράσεις, τις διαθέσεις και τις ψυχικές μεταπτώσεις των διαφόρων χαρακτήρων με τις εναλλαγές των καιρικών συνθηκών, μια ιδέα που απαντά κανείς τόσο σε τούτη τη νουβέλα όσο και σε άλλα έργα του Τσβάιχ.

Έτσι, στη Γυναίκα και το τοπίο, οι ήρωες, και κυρίως η νεαρή κοπέλα την οποία συναντά ο συγγραφέας και αφηγητής, βγαίνουν αλλαγμένοι ύστερα από τη «σωματική», θα έλεγε κανείς, επαφή με τη φύση, το σύμβολο της γυναίκας. Ο αφηγητής -με τις αισθήσεις του σε υπερδιέγερση εξαιτίας της πνιγηρής ζέστης- αντιλαμβάνεται τη φύση σαν γυναικείο πλάσμα που ερωτοτροπεί με τον ουρανό, την ενσάρκωση του αρσενικού. Η Γυναίκα και το τοπίο είναι μια νουβέλα με αλληγορικό χαρακτήρα, που αποπνέει συνάμα αισθησιασμό και λυρισμό.