Η ΓΡΙΑ ΒΑΛΙΤΣΑ

"Λίτσα -άκου "Λίτσα"- ήρθε κι η δική σου η σειρά να γίνεις πρωταγωνίστρια" σκεφτόμουν καθώς κοιτούσα το είδωλό μου στον ολόσωμο καθρέφτη της ντουλάπας. Αναρωτιόμουν αν το "Λίτσα" βγαίνει απ' το "βαλίτσα" ή από το "Ευαγγελία". Το "Λίλιαν" δεν είναι πιο αριστοκρατικό; Γιατί λοιπόν δεν με φώναζαν Λίλιαν; Ή έστω Λία; Το "Λίτσα", πώς να το πω, είναι πολύ λαϊκό. Από την άλλη, μήπως μεγάλωσα μέσα σε σαλόνια; Όχι βέβαια! Τέλος πάντων. Ας με φωνάζουν όπως θέλουν, αρκεί να μη με αφήνουν μόνη.

Το λοιπόν: Εγώ είμαι η Λίτσα. Είμαι φτιαγμένη θεά! Είμαι η Λίτσα, το είπα αυτό, αν θυμάμαι καλά, μια δερμάτινη παχουλή βαλίτσα. Είμαι μιας πρώτης τάξεως κυρία, πολυτελείας παρακαλώ, και παρ' όλα τα χρόνια που έχουν περάσει από πάνω μου -τα οποία είναι πάρα πολλά- δεν έχω πάθει απολύτως τίποτα. Την ομορφιά τη δική μου δεν την αγγίζει ούτε ο χρόνος ούτε η σκόνη ούτε οι κατσαρίδες, κανείς. Κι αν έχασα λιγάκι τη λάμψη μου; Ε, δεν χάλασε κι ο κόσμος...