Η ΓΑΛΛΙΑ ΦΛΕΓΕΤΑΙ

H EΞΕΓΕΡΣΗ ΤΩΝ ΠΡΟΣΑΣΤΙΩΝ

Πολλοί υποστηρίζουν ότι «όταν στα γαλλικά προάστια καίγονται αυτοκίνητα, φταίει ο Ρουσσώ. Για την εξέγερση ενός εξαθλιωμένου τμήματος έγχρωμων εφήβων και νέων στα γαλλικά γκέτο ευθύνεται το συγκεντρωτικό γαλλικό κράτος, η ακαμψία των απαρχαιωμένων μηχανισμών του. Oι νέοι έχουν όλο το δίκιο με το μέρος τους, έχουν δίκιο να επαναστατούν. Επιτέλους, ένα νέο κοινωνικό υποκείμενο αναδύεται, μια υγιής κοινωνική δύναμη ταράζει τα λιμνάζοντα νερά ενός μπλοκαρισμένου κοινωνικού και πολιτικού συστήματος. Εκτός από το να επαναστατούμε, έχουμε δίκιο και να αισιοδοξούμε.»

Είναι όμως έτσι; Σύμφωνα με τις σκέψεις που εκτίθενται εδώ, και οι οποίες ως ένα σημείο συνοψίζουν κριτικά και τη σχετική συζήτηση που εξακολουθεί να διεξάγεται στη Γαλλία, η «αιφνίδια» εξέγερση των προαστίων, αυτή η βίαιη εξέγερση χωρίς λαλιά, χωρίς ορατά, διεκδικούμενα αιτήματα, δεν μπορεί να εξηγηθεί με την επίκληση ενός και μόνο παράγοντα, όπως π.χ. η υπαρκτή κοινωνική αθλιότητα, αλλά είναι αποτέλεσμα ενός συνδυασμού αιτίων, που οφείλουμε να λάβουμε υπόψη για την κριτική της κατανόηση· και πάνω απ' όλα: την εξ αντικειμένου και πολύπλευρη υπονόμευση του γαλλικού ρεπουμπλικανικού ιδεώδους της ελευθερίας, της ισότητας και της αδελφότητας από τον νεοφιλελεύθερο, τον άναρχο πολυκοινοτισμό.