Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΗΣ ΞΕΝΙΤΕΙΑΣ

Εκκινώντας από τη δική του εμπειρία της ξενιτειάς, ο Δημήτρης Μαρκής προσπαθεί αφενός να μεταφράσει τα βιώματά του σε ποιητικές εικόνες και φιλοσοφικές έννοιες και αφετέρου να αποκρυπτογραφήσει τις κοινωνικοπολιτικές διαμεσολαβήσεις που φανερώνονται μέσα απ αυτά τα βιώματα.

Η ξενιτειά εμφανίζεται να υπερέχει των ιδεολογικών παρωπίδων και των πολιτικών ιδεοληψιών. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο εξετάζεται και η μετανεωτερική εκδοχή της σε σχέση με την παλαιοευρωπαϊκή. Η ξενιτειά έχει χάσει σήμερα την παλιά τραγικοδραματική χροιά της. Σε αυτή την αλλαγή, από το τραγικό στο εύθυμο, εστιάζεται το ενδιαφέρον του συγγραφέα. Το βιβλίο ως τέτοιο πρέπει να διαβαστεί: για τη ζωή που αιωρείται μεταξύ δύο πατρίδων. Η αποδόμηση του Νόστου, η διαγραφή της Ιθάκης, η απώθηση της νοσταλγίας ως ορμή προς το άπειρον, η αποδέσμευση από την πατρίδα, όλα αυτά σηματοδοτούν μια ελαφρότητα του είναι.