Η ΕΞΑΔΕΛΦΗ ΤΗΣ ΕΥΑΣ

Το καλοκαίρι του 1944 ήμουν είκοσι χρονών. Πήρα το τρένο για το Μόναχο όταν οι περισσότεροι ήθελαν να φύγουν από κει και ένιωθα πως ήμουν προορισμένη να επιζήσω. Εκεί, σκέφτηκα, θα με περίμενε η Εύα. Η όμορφη εξαδέλφη μου. Η γυναίκα που ήταν για μένα ένα αίνιγμα, όπως η αγάπη ή το απαγορευμένο πάθος. Η ερωμένη του Αδόλφου Χίτλερ.

Μπορούσε ένας τρομερός άντρας να είναι ένας κοινός εραστής μιας απλής κοπέλας και να τον γοητεύουν η μέτρια νοημοσύνη της, η ομορφιά, η ντροπαλότητά της; Η αδεξιότητα, η αφοσίωση, η εξάρτησή της προκαλούσαν μέσα του την εσφαλμένη εντύπωση ότι ήταν άνθρωπος με συναισθήματα.

Η Εύα ήταν χρησμός. Όταν στάθηκε πλάι στον Φύρερ, όλοι ήξεραν ότι έφτασε το τέλος. Κι εκείνη πήρε το ρόλο των ονείρων της. Το σκηνικό ήταν σωστό, το ίδιο και ο παρτενέρ. Ζωντανά προς το θάνατο. Η Ιστορία σε εκπομπή.

Σήμερα μπορώ να ομολογήσω ότι εκείνη η διαδρομή κατέληξε στο Μπέργκοφ, στο άτρωτο καταφύγιο του Χίτλερ. Και να εξηγήσω γιατί ήμουν εκεί. Και για ποιον. Και γιατί έμεινα.