Η ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΝΑΝΟΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΧΑΛΔΑΙΟΙ

Ένα παράξενο βιβλίο με έναν ακόμα πιο παράξενο τίτλο, που δύσκολα μπορεί να καταλάβει κανείς τι λέει, αν δεν γυρίσει στο οπισθόφυλλο ή αν δεν το φυλλομετρήσει έστω πρόχειρα. Η έκπληξη του αναγνώστη είναι ακόμη μεγαλύτερη όταν, αφού ρίξει μια πρόχειρη έστω ματιά, διαπιστώσει ότι το σκωπτικό αυτό περιεχόμενο δεν συνάδει και πολύ με τα ως τώρα γνωστά ενδιαφέροντα του συγγραφέα, αφού είναι γραμμένο από έναν, απολύτως καταξιωμένο άνθρωπο σε κάτι εντελώς διαφορετικό, καθηγητή του πανεπιστημίου στον τομέα της «τεχνολογίας τροφίμων»!

Φαίνεται πως μερικοί συγγραφείς, μερικά βιβλία, μερικοί αναγνώστες και μερικοί άνθρωποι γενικά – κάποιοι ίσως έτσι γεννιούνται - κάποια στιγμή χτυπιούνται από κάποιες παράξενες ιώσεις και μικροοργανισμούς και παρουσιάζουν μη προβλέψιμη συμπεριφορά. Ξαφνικά αγαπούν το χιούμορ, αποκτούν κριτικό πνεύμα, συμπαθούν τον ορθολογισμό, την αξιοκρατία και πολλά άλλα παράξενα. Φλερτάρουν επιτυχώς με την εντιμότητα, δεν διστάζουν να γελάσουν με το γελοίο, γίνονται φιλαλήθεις, αδιαφορούν για τα «συμφέροντά» τους και άλλα πολλά. Έχουν αναφερθεί έως και περιπτώσεις ανιδιοτέλειας, φιλανθρωπίας ακόμα και αυτοθυσίας σε ακραίες περιπτώσεις. Χειρότερη εκδοχή της συγκεκριμένης «πάθησης» είναι εκείνη η μορφή προσφοράς – δια της συγγραφής – που εύστοχα ο σημαντικός και ως εκ τούτου άγνωστος συγγραφέας Γ. Μανιάτης χαρακτήρισε ως «άμισθο πατριωτισμό»! Αφού μόνον κάπως έτσι θα μπορούσαμε να προσεγγίσουμε τον λόγο για τον οποίο ο Δ. Μπόσκου μας προσφέρει αυτό το βιβλίο.

Καυστικός με κόσμιο τρόπο, στηλιτεύει με ευφυές χιούμορ όλα εκείνα τα στοιχεία που συνιστούν την κακή εκδοχή της σύγχρονης Ελλάδας και του νεοέλληνα. Συμπεριφορές, ιδεοληψίες, προκαταλήψεις, αμάθεια, μανταμσουσουδισμός, ξενόφερτες συνήθειες, γλωσσικός εκπεσμός, πελατειακές σχέσεις, αναξιοκρατία, μιμητισμός, πολιτική αμβλύνοια, φιλαυτία, διατροφικός εκφυλισμός, κομπορ- ρημοσύνη και κάθε λογής κουταμάρα που συνιστά την καθημερινότητά μας παρελαύνουν ως ένα σπαρακτικό και συνάμα αδιανόητο ανέκδοτο μπροστά από τα μάτια του αναγνώστη.

Πλην όμως «δίχως μίσος για τους ψευδομένους», δίχως να κακίζει κανέναν, χωρίς ηθικολογική αυστηρότητα αλλά με απολαυστικό και ευδιάθετο τρόπο, ακολουθώντας την ξεχασμένη παράδοση των Γ. Σουρρή, Αν. Λασκαράτου, Ε. Ροΐδη και άλλων «φιλλελήνων» συγγραφέων. Έτσι ακριβώς, σαν ένας αληθινός φίλος που προσπαθεί, μετατρέποντας την αγανάκτησή του σε χιούμορ, να μας αποτρέψει με από τον κατήφορο και την απαξίωση του βίου μας, σαν έναν από εμάς που, χτυπημένος από την νόσο του «άμισθου πατριωτισμού», πιστεύει ότι ακόμα υπάρχει ελπίδα. Ποιος ξέρει, με κάτι ανθρώπους σαν αυτούς, με κάτι βιβλία τέτοια και παρόμοια, φτάσαμε κουτσά στραβά να επιβιώσουμε ως τα τώρα.

Ποιος ξέρει, μπορεί και να αλλάξει τίποτε προς το καλύτερο ή έστω προς το χειρότερο βρε αδερφέ στο κάτω κάτω, αρκεί κάτι να αλλάξει. Ας απολαύσουμε το βιβλίο αυτό με την ψυχή μας και ας χαμογελάσουμε λίγο πιο αισιόδοξα για το παρόν, και για το μέλλον βλέπουμε...