Η ΕΝΤΡΟΠΙΑ ΤΟΥ ΔΥΝΑΣΘΑΙ

ΚΑΙ Η ΣΥΝΘΗΚΗ ΣΚΕΠΤΕΣΘΑΙ ΒΟΥΛΕΣΘΑΙ

Στον μύθο των Λαβδακιδών, ο Οιδίπους σκέπτεται, βούλεται και δύναται με τον κατ’ αρχήν αυθόρμητο και συνεπακόλουθα ανεξέταστο τρόπο που εν γένει διακρίνει την πολ? λότητα των ανθρώπων. Ακριβώς όπως στις μέρες του η Αθηναίων Πολιτεία συσκέπτεται, επιβουλεύεται και διενεργεί ανεξέταστα και άρα ανεύθυνα. Σε τι οδηγεί αυτό μας είναι πλέον «γνωστό», κατά τον επιπόλαιο τρόπο που μας είναι ήδη «γνωστά» πολλά άλλα πράγματα μάλλον εντελώς ανεπίγνωστα κατά το τι και πώς της πραγματικής σημασίας τους.

Είναι ακριβώς αυτή η ανεπίγνωστη «γνώση» του νεώτερου ένοικου της ιστορίας που παρενδημεί στην μοντέρνα περί επιστήμης αντίληψη του cogito ergo sum, υπό το κράτος των βεβαιοτήτων της οποίας περιαγόμαστε από την κατισχύουσα τεχνικά δύναμη στην επιτραγικά ουσιώδη αδυναμία για την οποία μας μιλά με το προσήκον στα πράγματα δέος ο Nietzsche«της θέλησης για δύναμη και της αιώνιας επιστροφής» στο κατόπιν της σοφίας του αθηναίου τραγωδού. Ό, τι επιχειρεί να μας πει ο «πρώτος τραγικός» της δυτικής ιστορίας σύμφωνα με το δικό του επιγνωστικό ήθος είναι ότι το «δύνασθαι» διακατέχεται από την ιδιότητα της «εντροπίας»· δηλαδή, με άλλα λόγια, ότι η δύναμη περιέρχεται σε αδυναμία σύμφωνα με μια ταγή παντελώς ανεπίγνωστη και ανεξέλεγκτη από τον φορέα και νομέα της άνθρωπο.

Όπως ακριβώς η «νόσος» και η «υγεία» συμβαίνει να περιπίπτουν διαρκώς η μία στην άλλη στα όρια ενός και του αυτού οργανισμού, η ίδια παλίνδρομη μεταλλαγή δείχνει να χαρακτηρίζει και ό, τι κατανοείται ως «δύναμις» και «αδυναμία» στα κατά πολύ ευρύτερα κοσμοχρονικά μεγέθη των πολιτισμών. Η περιαγωγή από την μια κατάσταση στην αντίθετή της όχι μόνο δεν αποτελεί, σύμφωνα με την γνώμη του, κάτι εξαιρετέο, αλλά τουναντίον συνθέτει τον κανόνα της συμ.περι.φοράς των όντων όλων.