Η ΕΙΡΩΝΕΙΑ ΣΤΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ

Η θεωρία της λογοτεχνίας, που απορρέει από τους στοχασμούς του Βαλερύ ή αυτούς των Ρώσων φορμαλιστών και η οποία είχε μια σημαντική εξέλιξη στην Ευρώπη, από το 1960 και μετά, μετέφερε κυρίως την προσπάθεια προβληματισμού πάνω σε έννοιες ή ερωτήματα όπως αυτά των "απλών φορμών", του "είδους", "της αφήγησης" στο ποιητικό κείμενο, ή πάνω στην έννοια της "δομής" ή των "σχημάτων λόγου", παρμένων από την αρχαία ρητορική. Η θεωρία της λογοτεχνίας χρειάστηκε αρκετό χρόνο για να λάβει υπόψη της τα προβλήματα της διατύπωσης, των "τρόπων", της τυπολογίας της (τι σημαίνει ένα κείμενο "σοβαρό" ή "κωμικό" ή "αντικειμενικό" ή "πειστικό" κτλ.).

Μέρος αυτών των ερωτημάτων, που για πολύ καιρό είχαν αφεθεί στη φιλοσοφία, στους ειδικούς του θεάτρου, ακόμη και στην ψυχανάλυση, αποτελεί και η ειρωνεία, η οποία για αρκετό διάστημα είχε περιοριστεί στη μελέτη των προφορικών λόγων. Στο δοκίμιο του Philippe Hamon "Η Ειρωνεία στη Λογοτεχνία", πρόκειται να ξαναπιάσουμε το ερώτημα της ειρωνείας μελετώντας το μέσα στη λογοτεχνική του ιδιαιτερότητα, υπενθυμίζοντας δηλαδή τις επιδεικτικές του ρίζες (το είδος του επαίνου και της μομφής) και εξετάζοντας πώς εκφράζεται μέσα σε κείμενα με στόχους αισθητικούς, γραπτούς, άρα σε αναβαλλόμενα και σε απόντα περιεχόμενα.