Η ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΣΤΗ ΔΙΚΗ ΤΩΝ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΩΝ ΜΕΤΡΩΝ

Αντικείμενο της μονογραφίας αποτελεί η διακριτική εξουσία του δικαστηρίου στη δίκη των ασφαλιστικών μέτρων, με άξονα αναφοράς το άρθρο 692 ΚΠολΔ. Με αφετηρία την οριοθέτηση του θεματικού της πεδίου, δηλαδή τη διαδικασία παροχής προσωρινής έννομης προστασίας μέσω γνήσιων ασφαλιστικών μέτρων (5ο βιβλίο ΚΠολΔ), περιγράφονται τα βασικά χαρακτηριστικά της, με έμφαση στο χαρακτηριστικό της αποτελεσματικότητάς της και τον συσχετισμό μεταξύ του είδους του ασφαλιστέου δικαιώματος και των ιδιαίτερων πραγματικών συνθηκών διακινδύνευσής του (κεφάλαιο 1ο). Ακολούθως, προσεγγίζονται οι νομικές βάσεις της υπερνομοθετικής κατοχύρωσης των ασφαλιστικών μέτρων σε εθνικό, ενωσιακό και διεθνές επίπεδο και η αντανάκλασή της στην πληθώρα διατάξεων του ΚΠολΔ που εξειδικεύουν την επιταγή για αποτελεσματικότητα των ασφαλιστικών μέτρων, με δίαυλο τη διακριτική εξουσία του δικαστηρίου (κεφάλαιο 2ο).

Η τελευταία νοηματοδοτείται διαφορετικά όταν, αφενός, καθορίζει πτυχές της διαδικασίας εκδίκασης της αίτησης (κεφάλαιο 3ο) σε σχέση με όταν, αφετέρου, κατά την επί της ουσίας κρίση, ενεργοποιείται για την επιλογή και διαμόρφωση του πλέον πρόσφορου ασφαλιστικού μέτρου. Στη δεύτερη περίπτωση, που αποτελεί τον πυρήνα του θέματος (κεφάλαιο 4ο), η δικαστική διακριτική εξουσία ενεργοποιείται με σκοπό την ερμηνευτική εξειδίκευση ενός αόριστου νομικού όρου, δηλαδή του «κατάλληλου ασφαλιστικού μέτρου», κατ’ άρθρο 692 § 1 ΚΠολΔ, που εντάσσεται στην κατηγορία των αόριστων νομικών εννοιών, με τις οποίες καθιερώνεται διακριτική εξουσία ως προς την σε ένα τελικό στάδιο εξειδίκευσή τους.

Τα αντικειμενικά αξιολογικά όρια του πρώτου σταδίου εξειδίκευσής της αντλούνται κυρίως από τις §§ 2-5 άρθ. 692 ΚΠολΔ, που εξετάζονται στα επόμενα κεφάλαια (5ο-7ο), σε επίπεδο κύριου ασφαλιστικού μέτρου, καθώς και προσωρινής διαταγής (κεφάλαιο 8ο).