Η ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΥ

ΜΚΟ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Το βιβλίο μελετά την αναβάθμιση του ρόλου των ανθρωπιστικών Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων ως μια επιμέρους συνέπεια της επικράτησης της νεοφιλελεύθερης κοινωνικής πολιτικής. Η μεγέθυνση της υπόστασης των ΜΚΟ χρησιμοποιήθηκε για την εξυπηρέτηση δομικών στοχεύσεών της, όπως η απορρόφηση των κοινωνικών κραδασμών, η μονοσήμαντη επικέντρωση στη διαχείριση της ακραίας φτώχειας αλλά και η νομιμοποίηση των επιχειρούμενων κοινωνικών απορρυθμίσεων. Ο στενός εναγκαλισμός πολλών ΜΚΟ με τις χρηματοδοτήσεις κυβερνητικών θεσμών ή κοινωφελών ιδρυμάτων και χορηγών παρήγαγε φαινόμενα εξάρτησης και πολιτικής εργαλειοποίησής τους. Οι εξελίξεις αυτές επιφέρουν διαρθρωτικές αλλαγές στον ανθρωπιστικό τομέα και το κοινωνικό κράτος.

Η αύξηση της επαγγελματοποίησης και του τεχνοκρατισμού των ΜΚΟ, ο ενστερνισμός μιας ανταγωνιστικής οργανωσιακής κουλτούρας στα πρό¬τυπα της αγοράς, η ανάλωση σε βραχυπρόθεσμα και επιδερμικά πρότζεκτ, η κυνική βιοπολιτική μεταχείριση των ωφελουμένων τους, η εθελοντική εργασία, οι ευέλικτες εργασιακές σχέσεις και η διαμόρφωση προτύπων ανθρωπιστικού καριερισμού είναι ορισμένες από τις συνέπειες της νεοφιλελεύθερης αναβάθμισής τους. Οι ΜΚΟ βιώνουν μια υπαρξιακή αντίφαση με την εκτέλεση ανθρωπιστικών δράσεων οι οποίες ενίοτε διαβρώνουν την αξιοπρεπή διαβίωση.

Στην Ελλάδα, οι πολλαπλές κρίσεις και οι πολιτικές λιτότητας της τελευταίας δεκαπενταετίας ενίσχυσαν την παρουσία των ΜΚΟ ως υποκατάστατο στη βίαιη αποδιάρθρωση του συστήματος κοινωνικής προστασίας. Η εντατικοποίηση της συστημικής ενσωμάτωσής τους συμπορεύθηκε με την αποξένωσή τους από τα κοινωνικά κινήματα. Η πολιτική εργαλειοποίηση από τους χρηματοδότες, η αποδοχή και νομιμοποίηση των υπηρεσιών έκτακτης ανάγκης και ο εγκλωβισμός των ακραία φτωχών σε απάνθρωπες συνθήκες, όπως και οι κατακερματισμένες εργασιακές σχέσεις του εργατικού δυναμικού τους, σηματοδοτούν διάβρωση όχι μόνο των ανθρωπιστικών αρχών των ΜΚΟ αλλά και της φυσιογνωμίας της κοινωνικής πολιτικής συνολικά.