Η ΑΧΡΗΣΤΗ

Κάποτε, οι αυταπάτες πιστεύουμε ότι μπορούν να εξαφανιστούν απ' τη ζωή μας, ως δια μαγείας. Είναι λάθος. Χρειάζεται αγώνας και ψυχικό σθένος για ν' αποβάλεις ως απόβλητα τα δεινά που δεν έπρεπε να έχεις δεχτεί απ' τη γένεσή τους.
Τα πρέπει και τα θέλω είναι δύο διαφορετικά πράγματα στη ζωή μας.
α θέλω πρέπει συνέχεια να τα διεκδικείς για να τα έχεις. Τα «πρέπει» όμως, πρέπει να τα θεωρούμε δεδομένα χωρίς διεκδίκηση. Όταν κι αυτά αμφισβητούνται ή δεν υπάρχουν, πρέπει ν' απομακρυνόμαστε από τους ανθρώπους που δεν μας τα παρέχουν, αφού δεν τα θεωρούν εκείνοι απαραίτητα και τ' απορρίπτουν πριν από εμάς για εμάς.

Η Εύα ακολουθεί το δρόμο που της υποδεικνύουν οι άλλοι με τον πιο χείριστο τρόπο, χωρίς αυτοσεβασμό, χωρίς αυτοπεποίθηση και χωρίς μέλλον. Περνάει από συμπληγάδες βράχους, χτυπάει, τσακίζεται αλλά επιμένει να τον ακολουθεί χωρίς διεξόδους διαφυγής. Ως το τέλος αυτού του δρόμου, τσαλαπάτησε την αξιοπρέπειά της, έκλαψε, πόνεσε, χωρίς ποτέ να υπολογιστεί σαν άτομο που έχει επιθυμίες και ανάγκες. Ο έρωτας ήταν κάτι ανύπαρκτο για την Εύα, αφού ποτέ δεν τον ένιωσε μέσα της και δεν τον διεκδίκησε. Ένα μακρινό ταξίδι και μια γνωριμία, θα ταρακουνήσουν εκ νέου την ψυχή της και θα την κάνουν να καταλάβει ότι η ζωή όσο άχαρη κι αν φαίνεται κρύβει εκπλήξεις που δεν τις φανταζόμαστε. Η Εύα θα καταλάβει ότι ο ήλιος πάντα θα βγαίνει στη ζωή μας για να μας ζεστάνει, αρκεί να τον βλέπουμε με ματιά αισιοδοξίας κι αυτοπεποίθησης. Τα όνειρα για κάτι καλύτερο πρέπει να υπάρχουν, γιατί με αυτά ενισχύουμε κάθε προσφορά που μας παρέχεται όσο μικρή κι αν είναι.