Η ΑΣΠΙΔΑ ΤΟΥ ΑΧΙΛΛΕΑ

ΠΕΝΘΙΜΟ ΜΠΛΟΥΖ

Κόψτε τα τηλέφωνα, πάψτε τα ρολόγια,
Το πιάνο κλείστε, πνίξτε τύμπανα και λόγια,
Δώστε ένα κόκαλο στο σκύλο να ησυχάσει,
Ο θρήνος άρχισε, το φέρετρο ας περάσει.

Τα αεροπλάνα από πάνω να στενάξουν,
Στον ουρανό ψηλά «Είναι νεκρός» να γράψουν?
Μαβιές κορδέλες βάλτε στ’ άσπρα περιστέρια,
Τα μαύρα γάντια οι τροχονόμοι έχουν στα χέρια.

Ανατολή και Δύση, αυτός, Βορράς και Νότος,
Χαρά της Κυριακής, της εβδομάδας μόχθος,
Ήταν το φως και η νύχτα μου, τραγούδι, πάθος?
Πίστευα αιώνια την αγάπη. Μα ήταν λάθος.

Τα αστέρια δεν τα λαχταρώ, πάρτε τα, σβήστε?
Τον ήλιο ρίξτε τον και το φεγγάρι κρύψτε?
Αδειάστε τον ωκεανό, διώξτε τα δάση?
Τίποτα πια καλό, ποτέ, δε θα χαράξει.