Η ΑΝΑΔΥΣΗ ΕΜΦΥΛΩΝ ΖΗΤΗΜΑΤΩΝ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗ ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΓΡΑΦΗ

ΣΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΜΕΤΑ ΤΗ ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ 1990

Η δραματουργία πέντε σύγχρονων Ελληνίδων θεατρικών συγγραφέων σε σχέση με τις δεσπόζουσες ιδεολογίες και αντιλήψεις για τη θέση της γυναίκας ως δραματουργού, αλλά και ως δραματικού προσώπου. Τα κοινά χαρακτηριστικά των συγγραφέων είναι η συγχρονία της εμφάνισής τους στη θεατρική σκηνή στις αρχές της δεκαετίας του 1990, τα καινοτόμα μεταδραματικά στοιχεία της γραφής τους, η συνέχιση της δραματικής παραγωγής έργων τους μέχρι σήμερα, καθώς και η σκηνική παρουσίαση θεατρικών τους κειμένων από σύγχρονους θιάσους. Ερευνάται η συνάφεια της κειμενικής οπτικής τους με τη γυναικεία γραφή, αν και αμφισβητείται η ύπαρξη ενός τέτοιου τρόπου γραφής από αρκετές σύγχρονες θεωρίες. Τα ερωτήματα που προκύπτουν είναι πολλαπλά, όπως: Υπάρχει συνειδητότητα, από την πλευρά των συγκεκριμένων συγγραφέων, μιας προσωπικής γυναικείας θεώρησης του κόσμου; Πρόκειται για μια ιδιαίτερη προσωπική γραφή που μπορεί να προσδιοριστεί; Η κοινωνικοϊδεολογική τους τοποθέτηση τάσσεται υπέρ μιας εκφραστικής αντιδραστικής ή μιας ρυθμιστικής κανονιστικής λειτουργίας; Ως γυναίκες συγγραφείς, πώς προσεγγίζουν τις έννοιες της διαφορετικότητας, της ισοτιμίας, των έμφυλων ταυτοτήτων;