Η ΑΙΣΘΗΣΗ ΤΗΣ ΠΡΑΚΤΙΚΗΣ

Πολυσχιδές, βαθύ και καίριο, το έργο του Pierre Bourdieu διατρέχει με μια σειρά από διεισδυτικές αναλύσεις όλο σχεδόν το εύρος των επιστημών του ανθρώπου, από την ανθρωπολογία ως την κοινωνιολογία, τα οικονομικά και τη φιλοσοφία, συνδυάζοντας με αριστοτεχνικό τρόπο εμπειρικές έρευνες (που και πάλι κυμαίνονται από τη συμμετοχική παρατήρηση στη χρήση μεγάλης κλίμακας στατιστικών στοιχείων), με την εισαγωγή νέων εννοιών . . .

Αναγνωρισμένος ακαδημαϊκά (καθηγητής από το 1981 μέχρι τον πρόσφατο θάνατό του -2002- στο College de France, τον ακαδημαϊκό θεσμό με το μεγαλύτερο γόητρο στη Γαλλία αλλά και στο διεθνή χώρο), ο Bourdieu, ιδιαίτερα από τη δεκαετία του 1990 και μετά, παίρνει όλο και περισσότερο θέση σε μια σειρά από καίρια δημόσια ζητήματα, αποτελώντας μία μορφή κριτικού διανοούμενου με ιδιαίτερο κύρος και εμβέλεια, στο πρότυπο των J.-P. Sartre και M. Foucault.

Η ευρύτητα του έργου του Bourdieu δεν σημαίνει έλλειψη ενότητας. Είναι οργανωμένο γύρω από σταθερά και κρίσιμα ερωτήματα. Μεταξύ αυτών, κεντρική θέση κατέχει η αναζήτηση των μηχανισμών αναπαραγωγής της κοινωνίας (και των ανισοτήτων της) μέσω της κοινωνικής κατασκευής των ατόμων και της δράσης τους. Το επίπεδο στο οποίο εστιάζει ο Bourdieu είναι αυτό της καθημερινής κοινωνικής πρακτικής. Το παρόν βιβλίο αποτελεί την πιο συστηματική και αναλυτική παρουσίαση της θέσης του πάνω στο θέμα αυτό (και της κεντρικής θεωρητικής του έννοιας του habitus [έξης]) και είναι επομένως καίριο για την κατανόηση του συνολικού έργου του Bourdieu . . .

Η εμβέλεια, η ευρύτητα και η σπουδαιότητα του θεωρητικού σχήματος του Bourdieu είναι προφανής. Και μόνο στο παρόν βιβλίο, δεν έχουμε τίποτε λιγότερο -και ας μην το παρουσιάζει με τον τρόπο αυτό ο ίδιος ο Bourdieu- από μια γενική θεωρία της κοινωνίας με έμφαση στην αναπαραγωγή μέσω της κοινωνικής δράσης στο επίπεδο της κοινωνικής πρακτικής, που περιλαμβάνει μία θεώρηση της κοινωνικής δομής και του κοινωνικού υποκειμένου. Είναι μία «μεγάλη» θεωρία με την καλύτερη έννοια, στην παράδοση των μεγάλων κλασικών θεωρητικών . . .

Από το επίμετρο του Κανάκη Λελεδάκη