ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΓΙΑ ΕΝΑ ΝΕΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΑΜΥΝΤΙΚΟ ΔΟΓΜΑ

Κατά τεκμήριο, η σύνταξη ενός Αμυντικού Δόγματος έπεται της συντάξεως και υιοθετήσεως, εκ μέρους μιας Κυβερνήσεως, της Πολιτικής Εθνικής Ασφαλείας, μέρος της οποίας αποτελεί η Aμυντική Πολιτική και, κατά συνέπειαν, το Αμυντικό Δόγμα ενός κράτους. Η μελέτη που συνέταξε o Kαθηγητής Ιωάννης Μάζης και η υπό την εποπτεία του ερευνητική ομάδα εντοπίζει, παρουσιάζει και εξετάζει σημαντικές παραμέτρους του ζητήματος, οι οποίες αξίζει και πρέπει να ληφθούν υπ' όψιν από τους ιθύνοντες πολιτικούς και στρατιωτικούς κύκλους κατά την σχεδίαση και επεξεργασία του Αμυντικού Δόγματος της Ελλάδος.

Η εν λόγω προσπάθεια είναι τοσούτω μάλλον αξιοσημείωτη καθ' όσον στην χώρα μας, δυστυχώς, απουσιάζει η παραγωγή εθνικής αμυντικής στρατηγικής και πολιτικής εθνικής ασφαλείας, τόσο σε επιστημονικό επίπεδο (οι ελάχιστες - αξιέπαινες - εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα), όσο και σε επίπεδο δομών και ινστιτούτων (όπου, επίσης, οι όποιες αξιόλογες προσπάθειες του παρελθόντος απεδείχθησαν βραχύβιες και υποκείμενες στην εκάστοτε συγκυρία και στις μεταβολές της).

Τα ανωτέρω είχαν ως αποτέλεσμα η διαχείριση των παντοειδών διαστάσεων της εθνικής ισχύος να συντελείται, εκ μέρους των ιθυνόντων, περιστασιακά, ασύνδετα, χωρίς κεντρικό άξονα αναφοράς και μεσο-μακροπρόθεσμη προοπτική. Ακόμη χειρότερα, επακόλουθο αυτής της καταστάσεως υπήρξε το πολλαπλώς διαπιστωμένο γεγονός, το Εθνικό Αμυντικό Δόγμα της χώρας, αλλά και η εν γένει Εξωτερική Πολιτική και Πολιτική Ασφαλείας της, να στηρίζονται σε οιονεί αξιωματικές παραδοχές ή και ιδεοληπτικές εμμονές της περιστασιακής πολιτικής ηγεσίας, οι οποίες, εν συνεχεία, απεδείχθησαν λίαν επισφαλείς - και επιζήμιες για τα εθνικά συμφέροντα.

Και όλα αυτά ενώ οφείλει να έχει καταστεί, πλέον, σαφές ότι η Ελλάς - και μετά την πλήρη ανατροπή του διπολισμού στην Ευρώπη - ζει σε περιβάλλον ολοκληρωτικού και παντοειδούς ανταγωνισμού, με αστάθεια και ρευστότητα στην ευρύτερη γεωπολιτική περιοχή της και τους εξ αυτής κυοφορούμενους κινδύνους για την Εθνική Ασφάλειά της. Συγχρόνως δε, παραμένει υφιστάμενη και αμείωτη η μόνιμη απειλή εξ ανατολών. Η Ελλάς αντιμετώπισε, τα τελευταία 50 χρόνια, έξι μείζονες κρίσεις από πλευράς Τουρκίας (1955, 1963, 1967, 1974, 1987 και 1996), υπέστη δε κατά την διάρκεια των πέντε αυτών δεκαετιών την απώλεια του ημίσεως της Κύπρου, την έμπρακτη αμφισβήτηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της στον (εναέριο, θαλάσσιο και, από το 1996, χερσαίο) χώρο του Αιγαίου καθώς και την απώλεια των τελευταίων εναπομεινάντων στην αντίπερα όχθη εθνολογικών και γεωπολιτισμικών ερεισμάτων του Ελληνισμού (ανάγνωθι: εκπατρισμός Ελληνικής μειονότητος Κων/πόλεως, Ίμβρου και Τενέδου).

Υπό το φως των δεδομένων αυτών, η παρουσίαση μιας νέας, γεωπολιτικής, προσεγγίσεως για το Ελληνικό Αμυντικό Δόγμα είναι ασφαλώς ευπρόσδεκτη και χρήσιμη. Πολλώ δε μάλλον καθ' όσον η μη ουσιώδης μεταβολή του (κεμαλικού) σκληρού πυρήνος της Τουρκικής Στρατογραφειοκρατίας σημαίνει συνέχιση της απειλής κατά της Ελλάδος - εκτός και εάν, κάποτε, ανατραπεί η κοινωνική δομή της γείτονος, συμπαρασύρουσα και το πολιτικό εποικοδόμημα.