ΦΤΕΡΑ ΑΠΟ ΜΕΤΑΞΙ

Έβγαινε η Σμαραγδένια από το ασανσέρ πάνω στο αναπηρικό της καροτσάκι κι έμπαινε ο έρωτας μ' ένα τσιγάρο αναμμένο στα χείλη, θυμίζοντάς της αυτόματα μια αφίσα του Τζέιμς Ντην που είχε κρεμασμένη αντίκρυ στο κρεβάτι της. Φαρδύ στέρνο σ' ένα κορμί λιγνό σα μίσχος, ίδιο με χορευτή μπαλέτου, πουκάμισο λευκό, λινό, και δυο μάτια κάρβουνα, με βλέμμα που όταν βυθίστηκε στη σμαραγδένια θάλασσα της ματιάς της την έκανε να αναρριγήσει. Με κοίταξε σαν να είμαι ένα κορίτσι όπως όλα τα άλλα, σκεφτόταν, κι από εκείνη τη συνάντηση ένιωσε αυτό που χρόνια γύρευε έπειτα από το καταραμένο ατύχημα: να την κοιτάξει ένας άντρας απλώς σαν γυναίκα χωρίς ίχνος οίκτου στο βλέμμα του και να κοιτάξει κι αυτή το μέλλον χωρίς να σκοντάφτει πάντα στο παρελθόν. Μα πάνω που χάραζε, μια βροχή έσταξε το βαρύ της δάκρυ, λες και ήξερε κάτι σκληρό που το κορίτσι αγνοούσε. Ευτυχώς, ο φύλακας άγγελός της με τα φτερά από μετάξι ήταν εκεί...