ΦΙΛΜΑΡΙΣΜΕΝΗ ΣΚΕΨΗ

Ο ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ ΩΣ ΑΝΑΣΤΟΧΑΣΤΙΚΗ ΜΟΡΦΗ

Στον παρόντα τόμο, ο φιλόσοφος και θεωρητικός του κινηματογράφου Ρόμπερτ Πίπιν (1948) εξερευνά τους τρόπους με τους οποίους τα φιλμ φωτίζουν διάφορα ουσιώδη ζητήματα της ανθρώπινης ζωής. Η Φιλμαρισμένη Σκέψη είναι ένα βιβλίο το οποίο εξετάζει προβληματισμούς που περιστρέφονται γύρω από το ηθικό ζήτημα του status του προσώπου μέσω του Μίλα της του Πέδρο Αλμοδόβαρ, απ’ την αλληλοδιαπλοκή της αγαθότητας και της αφέλειας μέσω της Σκιάς της Αμφιβολίας του Αλφρεντ Χίτσκοκ, απ’ τη συσχέτιση μεταξύ των ταξικών και των ερωτικών ορίων μέσω του Όλα Όσα Επιτρέπουν οι Ουρανοί του Ντάγκλας Σερκ κι απ’ τις επιπτώσεις του ύστερου καπιταλισμού στη διαμόρφωση της πολιτικής σκηνής και τη διάπλαση του κοινωνικού ιστού μέσω του Τσάιναταουν του Ρόμαν Πολάνσκι και της Λεπτής Κόκκινης Γραμμής του Τέρενς Μάλικ. Ομοίως, μέσω μιας επισκόπησης του σύνολου έργου των Αδελφών Νταρντέν, διερευνά τις κινηματογραφικές προεκτάσεις φιλοσοφικών ζητημάτων, όπως είναι η ενότητα της πράξης, η αυτοκατανόηση και η κατανόηση των άλλων.

Επιπλέον, αναλύοντας δύο ιδιότυπα φιλμ του Νίκολας Ρέι, Τζόνι Γκιτάρ και Διψασμένος για Ηδονή, αναδεικνύει τις περιπλοκές του νοήματος, οι οποίες καθιστούν την αμοιβαιότητα, την εγγύτητα και την αλληλεγγύη ένα δυσεπίτευκτο εγχείρημα. Μάλιστα, σε κάθε ένα απ’ τα υπό συζήτηση φιλμ, ο Πίπιν δίδει ιδιαίτερη βαρύτητα στην επαρκή παράθεση λόγων για τους οποίους τα επιλεγμένα φιλμ είναι μοναδικά τόσο από καλλιτεχνικής απόψεως όσο και ως φιλοσοφικά και διανοητικά επιτεύγματα. Πραγματεύεται με βαθύτητα το φιλοσοφικό πρόβλημα της αυτενέργειας καθώς και το πώς αυτό αναπαρίσταται αλλά και επαναπροσδιορίζεται από την κινηματογραφική του κατανοησιμότητα.

Πάνω απ’ όλα, η Φιλμαρισμένη Σκέψη επιτυγχάνει να διαυγάσει, αφενός, τι σημαίνει να κατανοεί κανείς τον κινηματογράφο όχι μόνο ως τέχνη αλλά και ως σκέψη και, αφετέρου, πώς το εν λόγω καλλιτεχνικό μέσο εγείρει με τον προσίδιο τρόπο του το ερώτημα σε τι συνίσταται η ανθρωπινότητα.