ΕΥΘΥΝΗ ΓΙΑ ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ ΒΟΗΘΩΝ ΕΚΠΛΗΡΩΣΗΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣΤΗΘΕΝΤΩΝ

Αντικείμενο της μελέτης αποτελεί η συγκριτική εξέταση των διατάξεων των άρθρων 334 και 922 ΑΚ, τα οποία θεσπίζουν ευθύνη του προσώπου από ζημιογόνες ενέργειες βοηθητικών προσώπων. Στο πρώτο μέρος ερευνώνται, μεταξύ άλλων, η νομική φύση και η λειτουργία των διατάξεων, η οριοθέτησή τους από συναφείς κανόνες και ο νομοθετικός λόγος θέσπισής τους. Στο δεύτερο μέρος εξετάζεται η ένταξη του βοηθητικού προσώπου στο πεδίο δράσης και κινδύνων του κυρίου της υπόθεσης και ακολουθεί έρευνα της αξιούμενης αποδοκιμαζόμενης συμπεριφοράς του βοηθητικού προσώπου. Στο πλαίσιο αυτό, διαπιστώνεται κενό στο πεδίο της ευθύνης από διαπραγματεύσεις και επιχειρείται πλήρωσή του με διαμόρφωση κανόνα αντίστοιχου με τα άρθρα 334 και 922 ΑΚ. Στη συνέχεια αναλύεται η αξιούμενη αιτιώδης σχέση ανάμεσα στη ζημιογόνο ενέργεια του βοηθητικού προσώπου και στα ανατεθειμένα σε αυτό καθήκοντα.

Η μελέτη ολοκληρώνεται με επίμετρο, όπου αναδεικνύονται τα άρθρα 334 και 922 ΑΚ ως συστατικά ενός υποσυστήματος, το οποίο σκοπό έχει τη θεμελίωση ευθύνης του προσώπου για ζημίες που προξενούν πρόσωπα που ενεργούν για λογαριασμό του, σε εκδήλωση γενικότερης νομοθετικής επιλογής που επιβάλλει σε όποιον εκουσίως επεκτείνει το πεδίο δράσης του να επιβαρύνεται με τους αντίστοιχους κινδύνους.