ΕΞ ΟΙΚΕΙΩΝ ΤΑ ΒΕΛΗ

ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΚΑΙ ΑΠΟΨΕΙΣ ΜΙΑΣ ΖΩΗΣ ΠΟΥ ΚΑΤΑΓΡΑΦΗΚΑΝ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΚΟΣΜΟ

Για ένα ελπιδοφόρο «σήμερα» και για ένα σαφώς καλύτερο «αύριο», ίσως ο μοναδικός ακόμη εφικτός οδικός χάρτης για την επιβίωσή μας και το «ευ ζην», να είναι η αμεσότερη δυνατή επιστροφή της σκυτάλης από τον Homo economicus στον Homo sapiens.

Οι σκέψεις του συγγραφέα για τη διαφύλαξη της ελεύθερης οικονομίας που καταδολιεύεται από πολύ καιρό και μάλιστα παγκοσμίως, ίσως να αποτελούν τον ακρογωνιαίο λίθο ομαλότερων εξελίξεων.

Τα παρακμιακά φαινόμενα του δυτικού πολιτισμού, δίχως άλλο οφείλονται στους ιλιγγιώδεις ρυθμούς ανάπτυξης, αφού «τα στάδια της ανάπτυξης περνώνται και δεν προσπερνώνται, και μάλιστα ατιμωρητί». Τώρα πληρώνουμε ακριβά την ανεξέλεγκτη ανάθεση της ζωής μας στην παραμορφωτική και στενά εννοούμενη οικονομική ανάπτυξη, την σαφώς ακατάλληλη, που συνθλίβει τον κοινωνικό ιστό, της προτωγενούς Α, της δευτερογενούς Βκαι της τριτογενούς Γπαραγωγής.

Π.χ. η ενιαία Ελληνική Αγροτική Πολιτική κατέστη αδήριτη ανάγκη διακομματικής θεώρησης, αφ’ ενός για την προστασία της διατροφικής μας επάρκειας/ασφάλειας, και αφ’ ετέρου για την εθνική διαπραγματευτική ικανότητά μας σε πολλούς άλλους βασικούς τομείς αλλά και για να πληροφορηθεί, επιτέλους, ο ελληνικός λαός για την πανευρωπαϊκή μας μοναδικότητα/ιδιαιτερότητα άσκησης αγροτικής πολιτικής, και το τι ακριβώς συνέβη και συνεχίζει να συμβαίνει στον πρωτογενή μας τομέα παραγωγής επί μισό και πλέον αιώνα.

Προς το παρόν καταγράφονται/αναλύονται: τα κομματικά πολιτικά κεφάλαια και παράλληλα η αδυναμία της Γεωργίας, διεθνώς, να ανταποδίδει την ανάλωσή τους, ει μη μόνον μεσο-μακροπρόθεσμα, με σωρεία ιδιαίτερα σοβαρών επιπτώσεων ιδίως στην ανέτοιμη, αμυντική πλέον ελληνική Γεωργία, λόγω της σχεδόν απόλυτης αποστελέχωσης των ελληνικών γεωργικών εκμεταλλεύσεων, που πάνω από 90% είναι μη βιώσιμες. Αν και ακόμα, υπάρχει εφικτή θεραπεία με σχετικά πολύ περιορισμένη δημοσιονομική δαπάνη, ως πότε υπό τις παρούσες συνθήκες θα υπάρχουν αγρότες πρόθυμοι να αναλάβουν, αφ’ ενός καλλιεργητικές φροντίδες πέραν αυτών που συντελούνται με μηχανικά/ηλεκτρονικά μέσα, και αφ’ ετέρου να αναλάβουν επιχειρηματικές αβεβαιότητες, κάτω από την αέναη κλιματική αλλαγή και την επίσης κυριολεκτικά βάρβαρη Ελληνική Αγροτική Πολιτική;