ΕΣΤΩ ΜΙΑ ΛΕΞΗ

ΓΙΑ ΤΗ ΣΧΕΣΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ ΚΑΙ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΗΣ

Ο αφηγητής στο έργο του Μαρσέλ Προυστ, Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο, στοχάζεται πάνω στην άγνοια που έχουμε για τον ίδιο μας τον εαυτό. Εκεί που νομίζουμε ότι με λογικό τρόπο έχουμε κατακτήσει την αυτογνωσία, η πραγματικότητα μας διαψεύδει. Κάτι συμβαίνει και αποδεικνύει περίτρανα πως τίποτα δεν ξέρουμε για εμάς. Ο Μαρσέλ πιστεύει με βεβαιότητα ότι δεν αγαπάει πια την Αλμπερτίν. Είναι βέβαιος για το τι θέλει και αποφασισμένος να χωρίσει από αυτήν. Ωστόσο, όταν μαθαίνει το νέο της αναχώρησής της, η γνώση των συναισθημάτων του διαψεύδεται. Στο άκουσμα των λόγων «Η δεσποινίδα Αλμπερτίν έφυγε», ένα αίσθημα αγωνίας τον συνεπαίρνει και μια οδύνη τον κατακλύζει. Χάρη στον πόνο που νιώθει, ο Μαρσέλ γνωρίζει εκ νέου και γνωρίζει με βεβαιότητα, χωρίς κανένα περιθώριο αμφιβολίας ότι αγαπάει την Αλμπερτίν. Τα συναισθήματά του έχουν γνωσιακή αξία, όπως επίσης και η διήγηση της ζωής του, καθώς η αλήθεια ξεδιπλώνεται και εκφράζεται στον αφηγηματικό χρόνο.

Το βιβλίο διαπραγματεύεται τη γνωσιακή αξία των συναισθημάτων και της αφήγησης και συνιστά μια συστηματική μελέτη της σχέσης θεολογίας και λογοτεχνίας. Η συγγραφέας αξιοποιεί την ερμηνευτική παράδοση του χριστιανισμού, διαλέγεται με σύγχρονους φιλοσόφους και θεολόγους και θέτει μια σειρά ερωτημάτων προσφέροντας ερμηνευτικά παραδείγματα από τη σύγχρονη λογοτεχνία. Ποιοι είναι οι επιστημολογικοί όροι και ποιες οι μεθοδολογικές προϋποθέσεις της σχέσης λογοτεχνίας και θεολογίας; Ποιες μορφές λαμβάνει ο διάλογος θεολογίας και λογοτεχνίας; Ποια είναι η γνωσιακή αξία της ποιητικής έκφρασης σε θεολογικά ζητήματα; Μήπως υπάρχει μια «προνομιούχα» γλώσσα για την πνευματικότητα; Η μελέτη αναδεικνύει τη σωτηριολογική διάσταση της ανάγνωσης και εισάγει μια θεολογική λογοτεχνική ανθρωπολογία χωρίς αποκλεισμούς, που εστιάζει στην πνευματική προδιάθεση των αναγνωστών και αναγνωστριών.