ΕΝΑ ΔΑΚΡΥ ΓΗ

Η γυναίκα με τις επιτυχίες της και τις αποτυχίες της είναι ένα γοητευτικό μυστήριο. Για να το εξερευνήσει κάποιος θα πρέπει να ξέρει πού να χρησιμοποιήσει ακόμη και την υστερία της, όταν βγάζει στον αφρό του ψυχισμού της μια πολύχρωμη ένταση.

Μια γυναίκα είναι και η ηρωίδα του τρίτου βιβλίου της τριλογίας. Μόνη. Μεγαλώνει χωρίς ηθική πυξίδα, παλεύοντας να χτίσει την αυτοπεποίθησή της, κατρακυλάει και αγωνίζεται να ξαναπιάσει το νήμα της ζωής της, μέσα στη δίνη της κρίσης η οποία ματαιώνει αξίες και αιχμαλωτίζει ανυπεράσπιστους, μέχρι να τους φέρει στο χείλος της καταστροφής. Ούτε η ίδια δεν ξεφεύγει, πείθεται εύκολα και παρασύρεται. Διατηρεί όμως μέσα της ένα μεγαλείο ανθρωπισμού και προσφέρει. Και όταν από τα λάθη της μαθαίνει ότι ναυαγεί, δεν καταθέτει τα όπλα. Εκπαιδεύει τον εαυτό της, δίνει χαρά και ανακουφίζει κόσμο.

Όταν αποκαλύπτεται η αλήθεια για τον ευεργέτη της, δεν διστάζει να αρνηθεί τα υλικά αγαθά του και βάζει φωτιά στο σπίτι του εγκληματία πολέμου. Η αγωνία για την αποκάλυψη της πράξης της κορυφώνεται. Με τον φόβο της σύλληψής της και το παράπονο να καίει τα σωθικά της, μιας και ο υπερήλικας εγκληματίας αφήνει την τελευταία του πνοή στο δικαστήριο μπροστά στα μάτια της, πριν ακούσει τη θανατική του καταδίκη, εκείνη διαπιστώνει μόνο: «Ε, όχι! Δεν του άξιζε τέτοιος ωραίος θάνατος του φονιά».