ΕΝ ΤΕΛΕΙ ΠΑΛΙ Ο ΛΟΓΟΣ ΕΙΝΑΙ

Μέσα στην τρικυμία των γεγονότων, καράβι σωτηρίας ανήμπορο τώρα πια η τέχνη, και ο καλλιτέχνης αυτοδίδακτος καπετάνιος, πότε ναυαγός διακεκριμένης θέσης και πότε απόκληρος μιας αυτάρκους επικαιρότητας.

Ένας σκύλος που γαβγίζει ή ένα πουλί που κελαηδάει μέσα στην οχλοβοή, πιστεύοντας ότι θα μπορούσε η φωνή του να καλύψει τη βαβούρα του κόσμου και να της δώσει ρυθμό και νόημα. Και όσο πιο πολύ συνειδητοποιεί την αδυναμία του, είτε απελπίζεται και σωπαίνει για πάντα (προς ικανοποίηση των άσπονδων φίλων του) ή εξακολουθεί να γαβγίζει ακόμα πιο δυνατά, να τραγουδάει γλυκύτερα, μέχρι να σκάσει.

Μόνη του πιθανή ανταμοιβή, οι φευγαλέοι σχολιασμοί των άλλων για την περίπτωσή του. Σπάνια μια μαρτυρία ιστορική, όπως διακαώς ελπίζει.

Κατά τα κέφια του ανοικτίρμονος Θεού.