ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΕΥΡΩ

Η ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΗ ΑΠΟΨΗ

Στο βιβλίο αυτό, ο πάντα μαχητικός Takis Michas θέλει να δείξει πώς η στήριξη, από μέρους όσων ασπάζονται τη φιλελεύθερη άποψη, της συμμετοχής της Ελλάδας στην Ευρωζώνη υπήρξε - και παραμένει -ένα λάθος. Ένα λάθος που ακυρώνει την ίδια τους τη φιλοσοφία και την αναλυτική τους προσέγγιση. Ένα λάθος που παγιδεύει την πολιτική επιρροή τους.

O Tάκης Μίχας είναι ο μοναδικός Έλληνας φιλελεύθερος αναλυτής που από το 2000 προέβλεπε ότι η ένταξη της Ελλάδας στην ΟΝΕ θα οδηγούσε σε μαζική ανεργία, κλείσιμο επιχειρήσεων και άνοδο εθνικομπολσεβικικων κινημάτων.

Εμπνεόμενος από τις αναλύσεις κορυφαίων φιλελεύθερων και συντηρητικών αναλυτών όπως του Χάγιεκ και του Φρίντμαν κατήγγειλε την πολιτική των αστικών πολιτικών δυνάμεων στην Ελλάδα «που συνήργησαν σε αυτό το έγκλημα κατά της ανθρωπότητας οδηγώντας εκατοντάδες χιλιάδες νέους σε ισόβια ανεργία».

Σύμφωνα με το συγγραφέα καθοριστικό ρόλο σε αυτές τις εξελίξεις έπαιξε η μετατροπή του φιλελευθερισμού σε «Ευρωπαϊσμό». Πρόκειται για μια ασαφή αντίληψη, της οποίας ο μόνος ενοποιητικός κοινός παρονομαστής είναι η αντίληψη ότι τα αιτήματα της νομενκλατούρας των Βρυξελλών υπερισχύουν κάθε άλλης επιλογής η δικαιώματος.

Ο συγγραφέας προτείνει η Ελλάδα, οδηγούμενη από νέες πολιτικές δυνάμεις, να ακολουθήσει το παράδειγμα του Εκουαντόρ - χώρα στην οποία και ζει - και να τερματίσει άμεσα την αποπληρωμή του χρέους, επιδιώκοντας διαγραφή 70%-80%.

Εκείνο που πληγώνει τον Τάκη Μίχα είναι ότι «με τη στάση τους οι φιλελεύθεροι έχασαν κάθε δυνατότητα να επηρεάσουν τις πολιτικές εξελίξεις και να πρωτοστατήσουν στην ανατροπή του ελληνικού παρεοκρατικού καπιταλισμού και έμεναν για μια ακόμη φορά στο περιθώριο της ιστορίας. Έτσι ενώ διογκώνονταν καθημερινά το κίνημα ενάντια στη νομενκλατούρα των Βρυξελλών και στους ντόπιους εκφραστές της, οι φιλελεύθεροι είχαν χάσει τη φωνή τους και έτρεχαν να κρυφτούν στις ποδιές άλλων βαθύτατα αντιφιλελεύθερων πολιτικών δυνάμεων όπως της ΝΔ του ΠΑΣΟΚ και του Ποταμιού».

Για τον προλογίζοντα Γιάνη Βαρουφάκη, «o Τάκης Μίχας είναι από τους ελάχιστους Έλληνες λιμπεραλιστές που, όταν κυριάρχησε η παράταξη που υποτίθεται διατράνωνε τον λιμπεραλισμό, αρνήθηκε να εξαργυρώσει για ίδιον όφελος την χρόνια αντιπαράθεσή του τόσο με το κρατικοδίαιτο κατεστημένο όσο και με αριστερούς (όπως ο υπογράφων). Παρατηρώντας την αβάστακτη ελαφρότητα των έως τότε συνοδοιπόρων του καθώς το ευρώ εμφανίστηκε στον ορίζοντα, ξεκίνησε έναν προσωπικό αγώνα για να κρατηθεί αξιοπρεπής και συνεπής με τις βασικές του αρχές».

Ενώ ο επίσης παρεμβαίνων προλογικά, Ανδρέας Ανδριανόπουλος κάνει τη μελλοντοστραφή πολιτική εκτίμηση ότι «αν δεν αλλάξουμε μυαλά, που όπως αποδείχθηκε δεν αλλάξαμε, κανένας εκσυγχρονισμός δεν θα μας κυριεύσει. Οδηγηθήκαμε λοιπόν σε οικονομικά, και όχι μόνο, αδιέξοδα λόγω της ανάγκης ικανοποίησης ενός δημοκρατικά απαίδευτου εκλογικού σώματος που πέραν της ρουσφετολογίας και των παροχών δεν νοιώθει κοντά στους σύγχρονους πολιτικούς θεσμούς».