ΕΙΣΕΤΙ ΦΟΙΒΟΣ ΕΧΕΙ ΚΑΛΥΒΗΝ

«Φαίνεται ότι ζούμε τη χαραυγή ενός νέου ανθρωπισμού. Υπάρχει παγκόσμια η τάση για τη δημιουργία μιας καινούριας αναγέννησης με βάση κυρίως τους Έλληνες κλασικούς και την πληροφορική».
(Από συνέντευξη στην Ελευθεροτυπία, 26.10.1994)

Ο Σοβιετικός ηγέτης Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, εξηγώντας την ανάγκη επιβολής της «περεστρόικα» στο φερώνυμο βιβλίο του του 1987, δηλαδή διαλύοντας οικειοθελώς τη Σοβιετική Ένωση (την τελευταία μέχρι τώρα αυτοκρατορία στον κόσμο), καταφεύγει σε επίσης πολύ ελκυστικά και αληθοφανή ιδεολογήματα.

«Το Ρέικιαβικ της Ισλανδίας έγινε έπαυλη του τελευταίου αυτοκράτορα της Ρώμης Ρωμύλου -του Μεγάλου- στην Καμπανία. Ιδού πώς η πολιτική μιμείται κάποτε τη λογοτεχνία».
(Από το άρθρο στο Βήμα, 23.12.1990)

«Η πιο ραφινάτη, όμως, σημασία της λέξης «υπόσχεση» είναι αυτή της καλής προοπτικής. Χρησιμοποιείται (κατά μετάφραση του αντίστοιχου αγγλικού) από κάποιους άθλιους καρεκλοκένταυρους, όταν κρίνουν «επιστημονικά» υποψήφιους για μια πανεπιστημιακή θέση. Η φόρμουλα είναι η εξής (α' για αλλότριους): «Ο τάδε έχει έργο, δεν κάνει λάθη, αλλά δεν υπόσχεται»(!) και (β' για ημέτερους): «Ο τάδε δεν έχει έργο, κάνει πολλά λάθη, αλλά υπόσχεται πολλά»(!). Ο εστί μεθερμηνευόμενον: α) «Ο τάδε είναι καλός, αλλά εμένα προσωπικά δε μου κάνει ούτε φαίνεται ότι 'θα στρώσει' ποτέ». β) «o τάδε είναι τενεκές, αλλά εμένα προσωπικά μού κάνει και φαίνεται ότι θα παραμείνει εύκαμπτος».
(Από άρθρο στο Βήμα, 6.1985)