ΕΙΠΑΜΕ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΣΩΝΕΙ

Κάπου σε κάποια σπηλιά μέσα στα χρόνια που χάνονται στο βαθύ μας παρελθόν, ακούστηκε το πρώτο παραμύθι, η πρώτη ιστορία και ύστερα σα βροχή σκορπίστηκε σε όλη τη γη. Ταξίδεψε πάνω στα καραβάνια, στα καράβια, στα φορτία των εμπόρων, κρεμάστηκε από τα χείλια μυριάδων ανθρώπων κι έδωσε παρηγοριά . Κάπου, σε ένα μακρινό βασίλειο ένας παράξενος ταξιδιώτης εμφανίζεται κουβαλώντας μια παράξενη πραμάτεια. Θα βρεθεί κοντά σε ένα βασιλόπουλο που η καρδιά του ήταν πέτρινη, προσφέροντας του τα δώρα του. 'Αραγε το βασιλόπουλο θα τα δεχτεί; ...Το παλικάρι πια είχε σκύψει το κεφάλι. Σκεφτόταν κάποια χαρούμενα χρόνια, πολλά χρόνια πίσω. Θυμήθηκε και κάποιες ζεστές αγκαλιές. Αχ, τι ωραία ήταν σκέφτηκε. Τώρα ο άντρας είχε αραδιάσει μερικά πάνω στο τραπέζι μερικά σκούρα σακουλάκια. «Γιατί είναι τόσο σκοτεινά αυτά;» «Μάλλον δε έχεις βγει έξω εδώ και καιρό, γιε μου, να δεις πόση δυστυχία υπάρχει. Έκανες ποτέ μια βόλτα ανάμεσα στο λαό σου να ακούσεις τι περνούν;...» Εκείνη την ώρα ακούστηκε ένα αηδονάκι στο βάθος του βασιλικού κήπου. Το βασιλόπουλο άνοιξε τα μάτια του. Τον είχε πάρει γλυκά ο ύπνος. Ο άντρας με την πραμάτεια του κοιτούσε στοργικά. Ο νεαρός άντρας σηκώθηκε. Πήγε στο γραφείο του, άνοιξε το ντουλάπι του και πήρε ένα σακουλάκι με φλουριά...