ΕΓΩ ΕΙΜΙ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΕΙΟΝ

Ανθρωποι
Ντυμένοι με προσωπεία
Ανέγγιχτων επιθυμιών
Χαμένων χρόνων
Πεινασμένων ψυχών
Τους λυπήθηκα
Τους πόνεσα πολύ .

Γύρισα στο σπίτι το βράδυ
Ήσουν εκεί και με περίμενες
Κοίταξα τα δικά σου μάτια
Έτοιμα να μου συλλαβίσουν
Πως γεννήθηκα για να τ’ αγγίζω
Με τα φιλιά μου να τα γεμίζω
Εξόριστα τα προσωπεία
Στο όνομα της δικής σου γαλήνης
Μα σαν γευόμουν
Την λευκή σάρκα του προσώπου σου
Αγγιξες δειλά το δικό μου
Τα μάτια σου δάκρυσαν
- Ποιά είσαι , με ρώτησες.